Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

ΣΤΟ ΧΡΕΩΝΟΥΝ

Photobucket

(Δεν ανήκεις. Δεν ανήκεις πουθενά.)



Όταν γεννήθηκες την πρώτη μέρα κιόλας, σου μπήξαν τα νύχια τους στα φτερά σου.
Δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ.
Στο χρεώνουν.

Κάθε βράδυ ψάχνεις στα σκουπίδια μήπως και βρεις χαρταετό να πετάξεις. Είσαι ατελής. Είσαι μισός.
Στο χρεώνουν.

Είσαι ξεριζωμένος. Κοιτάς τα πουλιά και ξέρεις πως εκεί ανήκεις!!Στον αέρα!Κάθε που στέκεσαι στους γκρεμούς θες να πέσεις και να ξανασηκωθείς,μα ξέρεις πως δεν θα συμβεί. Όχι χωρίς φτερά!!
Στο χρεώνουν. Και αυτό!

Κάθε που κοιτάς το βουνό ξέρεις πως είναι δικό σου!!!Σου ανήκει!!!Το μοναδικό πράγμα που σου ανήκει!!!Μα κάπου στην πορεία έχασες τους τίτλους ιδιοκτησίας....
Στο χρεώνουν.

Ανεβαίνεις στο βουνό και πηδάς από την πιο ψηλή χαράδρα!!
Πεθαίνεις και ξαναναστένεσαι την ίδια στιγμή.Εγκλωβισμένος σε μία ζωή που δεν μπορείς να βρεις λύτρωση,ξαναναστένεσαι κάθε πρωί όλο και πιο λαβωμένος.
Στο χρεώνουν. Και αυτό

Καταραμένος να μην αγαπηθείς να μη λάβεις, καταραμένος σε μισό έρωτα...


Την πρώτη μέρα που γεννήθηκες, δεν τους άφησες να μπήξουν τα νύχια τους στα φτερά σου!!!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταραμένος να μην αγαπηθείς να μη λάβεις, καταραμένος σε μισό έρωτα..


Αυτό τα συνοψίζει όλα

Ξανθίππη είπε...

Κι αν σου χρεώνουν πτώσεις
πλέξε φτερά και ξέγραψε τη γη
που δεν ανήκεις.

όπως τεντώνεις το λαιμό να αντικρύσεις τον ήλιο
λιώσε δυο δάκρυα στις χούφτες σου
και κάν'τα όνειρα.

Και αν ένα χαμόγελο χαράξει
τα μάγουλα σου, τότε θα πω αξίζει να αναπνέω.

Ξανθίππη είπε...

Εγώ σ'ευχαριστώ Μυρτώ μου. Γιατί χωρίς το δικό σου κόπο ψυχής δεν θα έγραφα κι εγώ την απάντηση.

Είναι πολύ δυνατή η γραφή σου και πραγματικά αγγίζει ευαίσθητες χορδές...