ΒΑΒΕΛ

Κανείς δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με σένα.
Όλοι τους έχουν μία δική τους, μυστική. Ξέρουν τη δική σου μα δεν την χρησιμοποιούν.
Φαίνεσαι σα χαμμένος. Μόνος σου. Περιπλανιέσαι και μιλάς στους περαστικούς στη γλώσσα σου, μήπως και σου απαντήσουν...
Εκείνοι όμως σε κοιτούν, σε ακούνε και αμέσως γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους...
Σαν συνομωσία. Καταδίκη, σε αιώνια σιωπή. Αιώνια μοναξιά.
Όλοι τους είναι ευτυχισμένοι όταν βλέπουν την απόγνωση στα μάτια σου..
Ζητιανεύεις για μία τους λέξη...
Προσπαθείς να μάθεις τη γλώσσα τους μα δε σε αφήνουν. Κάνεις νοήματα μα δε σου δίνουν σημασία.
Σε κοιτούν μόνο όταν δακρύζεις και γελούν.
Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής σου.
Να βλέπουν στα μάτια σου όλα όσα δεν είναι...
Να τους κάνεις να νιώθουν κύκνοι...

Είσαι ξεγραμμένος και το ξέρεις.Νιώθεις ξεχασμένος, σκονισμένος...
Το παίρνεις απόφαση πως θα είσαι για πάντα μόνος. Και αυτό το «για πάντα» πονάει πιο πολύ από όλα τα «για πάντα» που είχεις ακούσει στα όνειρά σου, που τα ξέρασαν παλαιότερες ζωές....

Παίρνεις ως μοναδικό σύντροφο τα σκοτάδια και τις σκιές σου και φεύγεις μακρυά τους....