Οι μάσκες

Οι άνθρωποι όσο κι αν θέλουν δεν αλλάζουν!

Αλλάζουν για μία στιγμή, εικονικά.
Αλλάζουν για διάφορους λόγους και μερικές φορές, κάτω από πίεση, βάζουν μάσκα, ίσως της επιλογής μας..

Κάποια μέρα όμως γλιστράει η μάσκα..
Το αληθινό πρόσωπο φρικτό...
Κλαις
"Δώσε μου πίσω το πρόσωπο που αγάπησα!!"
Τρομάζεις....ένα πρόσωπο γεμάτο χαρακιές, καμμένο, με ουλές.
Θες το λείο και αγγελικά πλασμένο πρόσωπό του..
"Που είσαι;" φωνάζεις...κανείς δεν ακούει...
Το φρικτό πρόσωπο κάνει να πλησιάσει.
Κάνεις πίσω.
Φοβάσαι, όμως ενστικτωδώς και καταλαβαίνοντας πως είναι ΑΥΤΟΣ, τον αγγίζεις..
Αγγίζεις το πρόσωπό του.
Τα δάχτυλά σου σκοντάφτουν στις ουλές.
Δακρύζεις.
Παγώνει.
Βάζεις τις φωνές
"Δώσε μου πίσω Εκείνον"
Τρομάζει.
Φωνάζεις, γίνεσαι επιθετική.
"Δώσε τον πίσω. Δώσ'τον μου."
"Εγώ είμαι" ψελλίζει.
Δεν θες να τον αναγνωρίσεις κι ας είναι ίδια η φωνή...
Η φωνή που άλλοτε σε μαγνήτιζε.
Που σε χάιδευε όταν κάνατε έρωτα.
Όταν παρέλυες από ηδονή.
Με τη φωνή και τα μάτια....Τα μάτια..;;
Κοιτάζεις το φρικτό πρόσωπο...Ναι!
Έχει τα ίδια μάτια με Εκείνου...
Όμως...οι ουλές; Το καμμένο δέρμα...οι χαρακιές...
" Όχι, δεν είσαι εσύ..Δεν μπορεί να είσαι εσύ.."
Τρελαμένη από απόγνωση παίρνεις ένα μαχαίρι και το μπήγεις στο θώρακά του.
Ξανά και ξανά.
Δεν ματώνει!!
Έντρομη σηκώνεσαι και φεύγεις.
Εκείνος βάζει μία καινούρια μάσκα. Υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα την αφήσει να γλιστρύσει ξανά. Όχι ξανά.

Η γυναίκα;;

Όποιον γνωρίζει, προσπαθεί να του ξεκολλήσει απεγνωσμένα τη μάσκα.
Όσοι φορούσαν, τους την ξέσκισε.
Κάποιοι όμως που δεν φορούσαν, τους έγδαρε και την παράτησαν.

Τώρα ζει μόνη και έτσι θέλει να παραμείνει.
Μόνη.
Για πάντα μόνη.
Με τις αναμνήσεις...