Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Το χρώμα της ντροπής

Γεννήθηκες σ'ένα κοπάδι όπου ήσουν πάντα το μοναδικό μαύρο πρόβατο.
Προσπαθούσαν όλοι να σ'αφήσουν κάπου απόμερα, ώστε να μη χαλάς τη συμμετρία Τους.
Εσύ όμως Τους ήθελες, Τους είχες ανάγκη...
Έβαψες το τομάρι σου λευκό για να ταιριάζεις.
Άρχισες να βελάζεις για να μοιάζεις και να είναι περήφανοι για σένα.
Κάθε που έβρεχε όμως, το ψεύτικο χρώμα έφευγε και έμενε το χρώμα της ντροπής...
Ξεγυμνωμένος από καμουφλάζ αποφασίζεις....

4 σχόλια:

Γιώργος Π. είπε...

Πόσο πια να συμβιβαστείς…στην πρώτη βροχή αναδύεται η αλήθεια…σβήνει ο συμβιβασμός από πάνω σου…!!!!!

myrto είπε...

Το σκέφτομαι μέρες και πραγματικά δεν μπορώ να γνωρίζω πότε εξαντλείται η υπομονή κάποιου...πότε δηλαδή παύει άσκοπα να συμβιβάζεται εις βάρος του...
Είναι απλά στο χέρι του να καταλάβει πως με τέτοιου είδους συμβιβασμούς χάνει κάθε φορά και από ένα κομμάτι από το πραγματικό του πετσί...ώσπου στο τέλος μένει κομματιασμένος και δίχως ταυτότητα....

Ανώνυμος είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΥΡΤΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ ΓΕΜΑΤΗ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΗ,ΜΑΥΡΗ ΘΑ ΛΕΓΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΚΙ ΕΧΕΙ ΣΦΥΓΜΟ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ.ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Ξανθίππη είπε...

Δεν άντεξα την ψεύτικη προβιά.
Ακούς?
Την ξέσκισα με μίσος.
Μα όταν βρέχει κρυώνω και πονώ.
Ακούς?
Και το κοπάδι ξεμάκρυνε πια τόσο
που ούτε καν το βλέπω.
Η μόνη παρέα μου
τα δόντια μου που τρίζουν.
Ακούς?