Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Βαρέθηκα τις νύχτες

Περίμενα να έρθεις να με πάρεις
και έπεσα σε λήθαργο αναμνήσεων.
Όταν ξύπνησα ήμουν μόνη
τα χρόνια περάσαν
και με ξέχασαν όλοι
σε μια γωνιά σκονισμένη...
Τώρα βαρέθηκα τη γωνιά και τη σκόνη
βαρέθηκα και αυτούς
που ποτέ δεν ήρθαν.
Είμαι και πάλι μόνη
μα τη γιορτάζω τη δυστυχία μου
Τη ξευτιλίζω κι αυτή κι εμένα...
Δε θα σου πω καληνύχτα
γιατί βαρέθηκα τις νύχτες.
Βαρέθηκα τη μοναξιά
κι αυτούς που περίμενα
να μην έρχονται ποτέ
στα ραντεβού τους με τη ζωή...

1 σχόλιο:

Ξανθίππη είπε...

Η ζωή δεν ζητά να χαιρόμαστε
η ζωή δε ζητά να αγαπάμε...
Μια σιωπή και μια ανάσα αν νιώσουμε
τότε ξέρουμε πώς να γελάμε!
Η αγάπη ένας μύθος της πόλης
και η ευτυχία νόθο παιδί της ελπίδας
να υπάρχεις αρκεί και το ξέρεις
ν'αφεθείς καθώς πάλεται το σύμπαν...