Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

----------

Photobucket


Νιώθω προδωμένη....
Οι λέξεις μου με αφήνουν.....με εγκαταλείπουν........

Το μυαλό μου άδειο....

Σκοτεινό δωμάτιο και μια λάμπα αναμμένη....αναβοσβήνει...
Μερικά δευτερόλεπτα αναμμένη και μετά....
Πίσσα σκοτάδι ολόγυρα...
Κι εγώ...
Ψάχνω για διακόπτη...ψάχνω τον τοίχο...

Που είναι όλοι; Τι είναι εδώ;

Το φως ανάβει.

Τα χέρια μου γεμάτα αίμα. Δικό μου αίμα..αιμορραγώ χωρίς ανοιχτή πληγή...

Τα πάντα στροβιλίζονται...κι εγώ μαζί τους...
Όλο και πιο γρήγορα...όλο και πιο γρήγορα....
Πέφτω...μα δεν υπάρχει πάτωμα..
Συνεχίζω να πέφτω...
Δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ...κάτι να σταματήσει την πτώση μου...

Δυο κόκκαλα ξεσκίζουν τους ώμους μου και βγαίνουν έξω..
Είναι φτερά, μα είναι τόσο μικροσκοπικά που δεν
μπορούν να με σηκώσουν...μάταια προσπαθώ...
Σπάνε..

Η πτώση συνεχίζεται.
Ακούγονται σειρήνεις...σταματώ να πέφτω.
Ανάβουν προβολείς. Τώρα είμαι ολόκληρη λουσμένη στο αίμα...
Οι τοίχοι, το πάτωμα..στάζουν από το αίμα μου...

Βλέπω ένα καθρέφτη στην άκρη του δωματίου, τον πλησιάζω.
Το είδωλό μου χλωμό και γηρασμένο.
Με χαιρετά....
Mου χαμογελά...
Σωριάζεται στο πάτωμα....

5 σχόλια:

kioy είπε...

Της ψυχής ο θάνατος είναι που στη σάρκα παγώνει...
Και προοδευτικά μας χαλιναγωγεί σε αυτό το μεγαλειώδες επινόημα, την συμβατικότητα του a priori κόσμου...

Αίμα δίχως πληγές...
Θάνατος δίχως πτώμα...
Μα τελικά ποιος λεηλατεί τις ψυχές μας;

Ανώνυμος είπε...

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΟΙ,ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΙ.
ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ
(ΟΤΑΝ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΕΓΝΩΣΟΥΝ...)

ulysses είπε...

ΜΥΡΤΩ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ ΤΣΙΓΚΛΑΝΕ ΤΑ ΚΑΤΑΒΑΘΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ. ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΤΙΣΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΩ. ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΟΚΟΤΕΣ ΕΠΟΧΕΣ. «ΕΧΩ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ, ΕΧΩ ΜΙΛΗΣΕΙ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ» ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΥΨΩΝΩ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΝΙΚΗΣΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ.
ΕΧΟΥΜΕ ΚΟΙΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ (ΟΣΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ) ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ.
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΟΥ!



ΔΕΥΤΕΡΑ, 30 ΜΑΡΤΙΟΣ 2009
ΜΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕ
Ήρθε και πάλιν η νύκτα
σκοτάδι πλημύρισε το δωμάτιο.
Εσυ δεν υπάρχεις πουθενά
είσαι τέτοια που δεν χωρείς
ούτε στο μυαλό-ούτε στην γυάλινη ψυχή μου.
Στολίζεις μελαγχολικά τη καρδιά μου
και η δόλια μοναξιά πάλι με κυριέυει,
αυτή που μου πήρε την φωνή
και μου΄κλεισε το στόμα.
Παλεύω νακούσω γύρω μου
νάφουγκραστω την πνοή της ερημιάς.
Μα μήτε δέντρα να θροϊζουν άκουσα
μήτε τιτίβισμα νυχτιάτικων πουλιών,
παρά τον χτύπο της καρδιάς μου
και το βουητό το έρημο της Γης
καθώς (μονάχη της κι αυτή) γυρίζει!
Αναρτήθηκε από ulysses στις 6:30 πμ

myrto είπε...

Σας ευχαριστώ όλους και μόνο που το διαβάσατε είναι σημαντικό!!

Ελενα καπακιώτου είπε...

γιατι τοσος πονος... θλιψη και απογνωση τρωνε τα σωθικα σου>