Πρώην αγαπημένες θάλασσες σ'έχουν μαγέψει... κι εγώ ένα απάνεμο ακρογιάλι...
έρημο...
ανήλιαγο...
Δε μπορώ να σε τραβήξω κοντά μου ξανά...
Το δικό μου τιτίβισμα δεν είναι αρκετό να συγκριθεί με το τραγούδι των Σειρήνων...
Μούσες ντυμένες με πέπλα κι εγώ κουρελιάρα ναυαγός...
Γεμίζω μπουκάλια με άδεια σημειώματα κι εύχομαι να βρουν τον δρόμο τους...
Το δέρμα μου μαράθηκε...
Ξεφλούδισε...
Εσύ ποτέ δεν ξαναγύρισες...
Παίρνω την σχεδία μου και πάω για άλλο ακρογιάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου