Κοιτάζεις το μαύρο σύννεφο..
Και παρ'όλη τη μαυρίλα του σε μαγνητίζει..
Σε ελκύει το μυστήριο της σκοτεινιάς του....
Ανάγκη να το φωτίσεις;
Να το φωτίσεις και φωτίζοντάς το να έχει χρησιμότητα η ύπαρξή σου;
Σε ελκύει το μαύρο γιατί μόνο αυτό νιώθει την απόγνωσή σου;
Ή μήπως γιατί μόνο αυτό το χρώμα ξέρεις;
Δεν είναι τυχαίο που δεν κρατάς ομπρέλα σαν όλους τους άλλους...
Εσύ τρέχεις να το αγκαλιάσεις γνωρίζοντας πως είναι φορτωμένο με νερό και που στο τέλος
θα πας τρέμοντας σπίτι...
Μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο...
Παγωμένος...
Και που πάλι θα ευχηθείς την επομένη να κρατάς ομπρέλα...
Μα ξέρεις πως δε θα το κάνεις...
Μία υπόσχεση που ποτέ δεν κρατάς!!
Έχεις ποτέ αναρωτηθεί αν θες να γυρνάς
σπίτι μόνος σου, βρεγμένος και παγωμένος;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου