Κοιτάζω στον καθρέπτη το είδωλό μου..
μία άψυχη κούκλα είναι απέναντί μου..
ένα κενό βλέμμα καρφωμένο στο κενό, χείλη που χάσκουν, κορμός καμπουριασμένος και δυο χέρια γεμάτα αμηχανία να κρέμονται στο πλάι..
Κοιτάζω στον καθρέπτη το είδωλό μου και δεν είχα ιδέα πως ήμουν έτσι...
Κι όσο το κοιτάζω τόσο συνειδητοποιώ πως όντως είμαι εγώ..
και ξαφνικά...
Τα μάτια ξεκαρφώνονται από το κενό και διαπερνούν τα δικά μου!!
Με κοιτούν με αηδία και σχεδόν με αγωνία...
Το είδωλό μου το βάζει στα πόδια..
έτσι απλά σηκώνεται και φεύγει...
είμαι πολύ βαρετή ακόμα και για αυτό..
Ακουμπώ τον καθρέπτη, τον χτυπώ με τις γροθιές μου..
το εκλιπαρώ να γυρίσει πίσω, εις μάτην..
Μένω μόνη στο δωμάτιο..
Μόνη με έναν άδειο καθρέπτη...
Τον σπάω και πορεύομαι.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου