Ονειρεύτηκα το όνειρο

Ονειρεύτηκα το όνειρο..
Το άγγιξα είχε την αίσθηση του βαμβακιού
Το ένιωσα...είχε την αίσθηση της πρωινής πάχνης...
Το χάιδεψα ήταν απαλό σαν πούπουλο...

Ονειρεύτηκα το όνειρο..
Το γεύτηκα ήταν γλυκό σαν μαύρη ζάχαρη
Το μύρισα μου θύμισε την άνοιξη..
Το είδα ήταν γεμάτο από χρώματα

Ονειρεύτηκα το όνειρο..
Ονειρεύτηκα το όνειρο..

Ξύπνησα βγήκα στο μπαλκόνι
Κοίταξα έξω όλα ήταν ίδια μα η ματιά μου διαφορετική
Ήξερα τι ήθελα μα δεν το είχα και δεν ξέρω αν ποτέ το βρω
Δεν ξέρω αν ποτέ στην πραγματικότητα το αγγίξω...
Μάλλον όχι....
Μα τουλάχιστον αν ποτέ το συναντήσω θα το αναγνωρίσω...

ΤΕΙΧΗ

Έχτισες τείχη τόσο ψηλά που δεν ακούω την ανάσα σου..
Έχτισες τείχη τόσο ψηλά που δεν σε βλέπω πια...

Έχτισες τείχη θεόρατα που ούτε τον ίδιο αέρα δε μοιραζόμαστε..
Έχτισες τείχη που φτάνουν μέχρι τον ουρανό και δεν βλέπω ούτε τον ήλιο..

Έχτισες τείχη που γράφουν το όνομά μου λες και είναι η ταφόπλακά μου...

Τις νύχτες χαιδεύω την πέτρα τους και φαντάζομαι πως είσαι εσύ..
Τις βροχερές μέρες τους μιλώ, εξομολογούμαι τον έρωτά μου και ελπίζω πως είσαι από πίσω και ακούς..

Τα βράδυα με φεγγάρι κοιτάζω τον έναστρο ουρανό κα κάνω αμέτρητες ευχές.
Μα όσες και να κάνω τα τείχη είναι εκεί, αγέρωχα, σκληρά κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Αποφάσισα να χτίσω κι εγώ τείχη!!! Θα οριοθετήσω το οικόπεδό μου!!!

Το μπαλόνι

Φούσκωσα ένα μπαλόνι και το πέταξα από την ταράτσα.
Πήγαινε δεξιά αριστερά,πάνω κάτω..στροβιλιζόταν στον αέρα..
Το πήγαινε όπου ήθελε ο αέρας...
Μου θύμισε εμένα.
Έπιασα το μπαλόνι και το έσκασα.
Πρέπει να τελειώσει επιτέλους αυτή η ντροπή!

ΗΜΕΡΑ 47

Η ανακάλυψή μου ήταν τρομαχτική...σχεδόν σοκαριστική...
Δεν έχω κανέναν να με αγαπά για αυτό που είμαι...
Όλοι θέλουν να με αλλάξουν...Όσοι με αγάπησαν αληθινά πέθαναν κι έμεινα εγώ μόνη να ζητιανέυω τρύπιες αγκαλιές και ουτοπικά συναισθήματα.
Δεν υπάρχει ανειδιοτελής αγάπη. Δεν υπάρχει γαλήνη. Δεν υπάρχει αγάπη.
Όχι δεν υπάρχει τίποτα και κανείς!!
Ευτυχώς έχω τα χάπια μου και τη φαντασία μου!!

Βαρέθηκα τις νύχτες

Περίμενα να έρθεις να με πάρεις
και έπεσα σε λήθαργο αναμνήσεων.
Όταν ξύπνησα ήμουν μόνη
τα χρόνια περάσαν
και με ξέχασαν όλοι
σε μια γωνιά σκονισμένη...
Τώρα βαρέθηκα τη γωνιά και τη σκόνη
βαρέθηκα και αυτούς
που ποτέ δεν ήρθαν.
Είμαι και πάλι μόνη
μα τη γιορτάζω τη δυστυχία μου
Τη ξευτιλίζω κι αυτή κι εμένα...
Δε θα σου πω καληνύχτα
γιατί βαρέθηκα τις νύχτες.
Βαρέθηκα τη μοναξιά
κι αυτούς που περίμενα
να μην έρχονται ποτέ
στα ραντεβού τους με τη ζωή...

ΗΜΕΡΑ 4

Οι νύχτες είναι αρκετά εφιαλτικές βαρετές και πολύ σκοτεινές...
Δεν κοιμάμαι, ανοίγω τιν τηλεόραση και κοιτάζω telemarketing ή τον τοίχο.....
Οι νύχτες είναι πολύ βαρετές και πολύ μεγάλες...δεν περνάνε...
αργεί τόσο μα τόσο να ξημερώσει...περιμένω να βγει ο ήλιος για να κοιμηθώ...
νωρίτερα απλά φοβάμαι να το κάνω γιατί παραείναι σκοτεινά για μένα....
Φοβάμαι το σκοτάδι....Φοβάμαι να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι τα όνειρα που θα δω...είναι τόσο τρομακτικά που ξυπνάω πάντα τα ξημερώματα τρεμάμενη και λουσμένη στον ιδρώτα..
Οι νύχτες παραείναι σκοτεινές για μένα τελικά....

ΗΜΕΡΑ 1

Αύξησα τη δόση...
Τα χάπια ακόμη δεν κάνουν τίποτα...
Νομίζω πως με έχουν καταλάβει....
Το κορμί μου με προδίδει....
Τα μάτια μου κολλάνε στο κενό και δεν φεύγουν απο εκεί με τίποτε...
'Οταν όλοι με κοιτούν, γουρλώνουν τα μάτια τους αφού το ΄χω κάνει εγώ πρώτα..
Το κορμί μου με προδίδει....
Με παραμονεύουν...είναι παντού!!
Ακούν την ανάσα μου..κοιτάζουν την κάθε μου κίνηση..είναι παντού...δεν βρίσκω ησυχία...
Μπαίνουν μέσα στο κεφάλι μου...ακούω τις σκέψεις τους...μιλούν για μένα...
Το κορμί μου με προδίδει...
Θα το καρφώσω πρώτη πριν προλάβει να με "καρφώσει" αυτό...



(πρόκειται για ένα φανταστικό ημερολόγιο)

Το χρώμα της ντροπής

Γεννήθηκες σ'ένα κοπάδι όπου ήσουν πάντα το μοναδικό μαύρο πρόβατο.
Προσπαθούσαν όλοι να σ'αφήσουν κάπου απόμερα, ώστε να μη χαλάς τη συμμετρία Τους.
Εσύ όμως Τους ήθελες, Τους είχες ανάγκη...
Έβαψες το τομάρι σου λευκό για να ταιριάζεις.
Άρχισες να βελάζεις για να μοιάζεις και να είναι περήφανοι για σένα.
Κάθε που έβρεχε όμως, το ψεύτικο χρώμα έφευγε και έμενε το χρώμα της ντροπής...
Ξεγυμνωμένος από καμουφλάζ αποφασίζεις....

Μη λες ότι είσαι

Μη λες οτι είσαι δυστυχισμένος...όχι μην το λες....
Θα σε ακούσουν...
Αν το μάθουν θα σε πετάξουν έξω από τον πλανήτη τους...
Δεν πρέπει να το ακούσουν....είναι ταμπού...
είναι λέξη ντροπή...
είναι κατάρα..και μεταδίδεται..
δε σε κοιτούν στα μάτια για να μην κολλήσουν...σαν την γρίππη....
δε σε πλησιάζουν..
είσαι μία κινητή αηδία....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος....όχι μην το λες...
Αν σε καταλάβουν θα σε τιμωρήσουν...
Θα σε βάλουν σε καραντίνα..
Θα σε βάλουν σε γυάλα μεγάλη και θα σε στήσουν στο κέντρο της πλατείας για να σε βλέπουν όλοι και να γελούν....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος...θα σε χτυπήσουν μέχρι να ματώσουν τα μάτια σου...
Θα σε διώξουν από την μικρή χαρούμενη κοινωνία τους...
Αν σε καταλάβουν, αν το καταλάβουν τότε θα σε σκοτώσουν...θα είσαι ζωντανός μα για αυτούς θα είσαι νεκρός...δε θα υπάρχεις...θα είσαι απλά μία κακή ανάμνηση για αυτούς....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος...όχι μην το λες.....
Αν το ακούσεις τότε θα το πιστέψεις και δεν θα μπορείς να το αλλάξεις...
Θα πάψουν να έχουν χρώμα τα πάντα...ακόμα και οι εφιάλτες σου θα είναι γκρι.....
Άχαροι...άοσμοι...άχρωμοι....ανίκανοι να σε ξυπνήσουν!!!!!!

Μη λες ότι εισαι δυστυχισμένος γιατι θα το πιστέψεις...

Κανείς δεν νοιάζεται...

Γεννημένος πάνω σ' ένα χειρουργικό τραπέζι.
Γεννημένος να σου αρπάζουν τα σπλάχνα, κάθε που νυχτώνει.
Γεννημένος, σε αιώνια αιμμοραγία, να αναπνέεις.

Προγραμματισμένος να λες ευχαριστώ σε κάθε χαστούκι, στέκεις για το επόμενο.
Συνηθισμένος να ζητιανεύεις ένα τρυφορό βλέμμα.
Μαθημένος να αγαπάς και να σέβεσαι.
Όλοι ανεβαίνουν στο τραπέζι, στο χειρουργικό σου τραπέζι και χοροπηδούν στο ανοιγμένο σου κορμί...
Μπήγουν τα πόδια τους μέσα στο στομάχι σου.
Ουρλιάζεις από τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανέις δεν νοιάζεται....
Σου ξεριζώνουν τα πνευμόνια..
Μα ακόμα αναπνέεις..
Ξυπνάς αλαφιασμένος, ντύνεσαι, δένεις τη γραβάτα σου, αρπάζεις τα κλειδιά και πηγαίνεις στη δουλειά..
Κλείνεις τα μάτια σου για λίγο μέσα στο ασανσέρ ανεβαίνοντας για το γραφείο σου και τους βλέπεις πάλι.....
Σου έχουν χώσει το κεφάλι μέσα στη μέγγενη και το σφίγγουν.....το σφίγγουν...
Ουρλιάζεις απο τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανείς δεν νοιάζειται...
Μπάινεις στο γραφείο σου λουσμένος στον ιδρώτα και γνωρίζοντας πως έχεις αργήσει είκοσι ολόκληρα λεπτά.....
Η πόρτα ανοίγει και ξέρεις πως δεν είναι για καλό...
Από τις φλέβες στο πρόσωπό του πεταγμένες ξέρεις πως ήρθε η ώρα σου.....
Γυρίζεις σπίτι μέσα στα αίματα
Κόσμος ουρλιάζει στο δρόμο....
Εκείνη φωνάζει και ζητά εξηγήσεις για την αμφίεσή σου, το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της ενώ έχεις ημικρανία και εκείνη ανοιγοκλείνει το στόμα της και δεν καταλαβαίνεις τι λέει....
Τι λέει..;;;
Τι λέει..;;;;
Άναρθρες κραυγές μόνο....
Σου θυμίζει τα ντοκυμαντέρ που έβλεπες τα καλοκαίρια με θέμα τα άγρια ζώα...
Σαν να επικοινωνούν θηρία μεταξύ τους...
Το γαμημένο μωρό συνεχίζει να ουρλιάζει και εκείνη γουρλώνει όλο και περισσότερο τα μάτια της καθώς το στόμα της ανοίγει και χάσκει όταν σου τσιρίζει......
Το σπίτι ντύνεται κόκκινο...
Επιτέλους ησυχία!!!
Έχεις ημικρανία και κανείς δεν το σέβεται...
Κανείς δεν νοιάζεται...
Κλείνεις πόρτες, παράθυρα, κατεβάζεις τα ρολά και κοιμάσαι.
Επιτέλους ησυχία!!!!

Κοίτα με, είμαι εγώ...

O κόσμος δεν ενδιαφέρεται αγάπη μου....
Όχι δεν ενδιαφέρεται!!Ποτέ δεν εδιαφέρθηκε...ποτέ δεν νοιάστηκε…..αν ήμουν στη θέση τους ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο....
Είμαι όμως εγώ για σένα. Εδώ. Τώρα!!!
Είμαι εδώ για να σε κάνω να γελάς, θα φοράω γελοίες μάσκες και χρωματιστά ρούχα!!!
Είμαι εδώ.
Όμως είμαι αόρατη για σένα.Δεν υπάρχω, δεν αναπνέω, δε ζω.

Την πρώτη φορά που με κοίταξες ήταν όταν σκόνταψα.
Δεν με βοήθησες να σηκωθώ...δεν ξέρω γιατί, ντρεπόσουν μάλλον να μου δώσεις το χέρι σου..δεν με ήξερες....ίσως πάλι γιατί ήμουν πολύ κάτω για σένα....


Το ξέρω πως στα μάτια σου και στα δικά μου και σε όλου του κόσμου είμαι αποτυχημένη...
Και οι αποτυχίες μου είναι τόσες πολλές που αν ήθελα να τις κρύψω σε ένα μεγάλο τσουβάλι, το τσουβάλι δεν θα έκλεινε και αυτές θα ξέφευγαν σαν απο το ασκί του Αιόλου θα με κυνηγούσαν και θα με κατασπάραζαν ζωντανή!!!
Και κάθε που θα τολμούσα να σηκώσω το βλέμμα μου από το χώμα, θα είναι εκεί αυτές και θα μου υπενθυμίζουν ποια είμαι.........
λες και ποτέ θα ξέχναγα...

Είσαι κι εσύ μέσα στις αποτυχίες μου...δεν μπόρεσα...
Απλά δεν μπόρεσα να σε κάνω να δεις με τα δικά μου μάτια.
Να δεις πόσο πελώριος θωρείς...να δεις τι είναι όλα αυτά που θαυμάζω σε σένα.
Δεν πρόλαβα να σου δείξω ποια είμαι...μόλις με είδες τρόμαξες και έφυγες τρέχοντας...όλοι έτσι κάνουν... αν ήμουν στη θέση τους ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο....

Μου είχες πει πως τα όνειρα απαιτούν κυνήγι...γι’αυτό κι εγώ στάθηκα στην πιο ψηλή κορφή μου, άνοιξα τα φτερά μου και έπεσα στο κενό.
Στροβιλιζόμουν στους αέρηδες και νομίζω πως για μία στιγμή χαμογέλασα...
Το έδαφος πλησίαζε έπρεπε να ανοίξω τα φτερά μου.
Πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου το έδαφος πλησιάζει!!!!Πρέπει να ...
Πρέπει να τα ανοίξω......!!!
πλησιάζει...........
......................................σκίστηκαν!!!
Έτσι απλά ξεκόλλησαν από τους ώμους μου,από το μανιασμένο άνεμο δεν άντεξαν!!!Βλέπεις είχαν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα αλλά παρόλαυτα ήταν αρκετά γδαρμένα και με τρύπες και ποτέ δεν κάθησα να τα μπαλώσω...
Το έδαφος πλησιάζει!!!
Συγνώμη προσπάθησα, αλλά βλέπεις είμαι εγώ.....δεν περίμενα κάτι διαφορετικό....

Η ταράτσα

Είσαι στο δρόμο και έχει μαζευτεί πλήθος γύρω από μία πολυκατοικεία.
Ρωτάς τι συμβαίνει.Σου δείχνουν ψηλά. Κοιτάς.
Μία γυναίκα γαντζωμένη από τα κάγκελα της ταράτσας δίνει κουράγιο στον εαυτό της να πηδήξει.
Όλοι της φωνάζουν να μην το κάνει.
Της λένε πως όλα θα λυθούν. Η ζωή είναι ωραία. Ξέρεις πως όλα αυτά είναι ψέμματα...
Ψιθυρίζεις...
Δεν ακούς τι λες...
Φωνάζεις...
"Η ζωή είναι για τους λίγους"
Κρατάς ακόμα πιο σφιχτά τα κάγκελα....
Κοιτάς το πλήθος από ψηλά!!
Αφήνεις τα κάγκελα.
Πέφτεις.
Σκοτώθηκες.

Η κατάψυξη

Σε κλείσαν σε μία κατάψυξη και σου είπαν ανέβασε θερμοκρασία αλλιώς πέθανες!!!

Δοκίμασες ποτέ να κόψεις τις σάρκες σου ;;
Τι χρώμα ήταν το αίμα σου ;;
Αλήθεια έβγαλες αίμα ή μήπως είχε παγώσει και αυτό μαζί με τις σκέψεις σου....;;;
Αλήθεια έδειξες ποτέ τ'άστρα σε κάποιον ;;
Ναι. Μα τότε συνηδειτοποίησες πως σου είχαν κόψει τα δάχτυλα...

Κάθε που νυχτώνει ακούς έντονα την ανάσα σου μέσα στην κατάψυξη.
Είναι και η μόνη σου παρέα.
Αν πάψεις να την ακούς, πέθανες.
Λαχανιάζεις για να μείνεις ζωντανός. Για να την ακούς.
Σωπαίνεις για να ακούσεις την καρδιά σου. Ναι χτυπά ακόμη.
Γρήγορα όλο και πιο γρήγορα....Θα εκραγεί..
Σαν τυμπανοκρουσία...
Ακούγεται παντού..
Ηχούν παντού οι χτύποι της.
Απέναντί σου, δεξιά σου αριστερά σου, πίσω σου και πάλι απέναντί σου....
Πανικοβάλεσαι.....
Προσπάθησε να ακούσεις το μοτέρ της κατάψυξης.
Άκου το μοτέρ!
Όχι την καρδιά σου!!
Άκου το μοτέρ!
Όχι την καρδιά σου!!
Άκου το γαμημένο το μοτέρ και όχι την καρδιά σου!!!!!
Σταμάτα να την ακούς.Χτυπάει όλο και πιο γρήγορα όσο την ακούς.
Όλο και πιο γρήγορα!!!
Όλο και πιο γρήγορα!!!!
Πάψε!!
Πάψε!!

Σιωπή.....
Δεν ακούγεται τίποτα...
Ούτε το μοτέρ, ούτε η λαχανιασμένη σου ανάσα, ούτε η καρδιά σου...
Επιτέλους, λίγη ησυχία!!


Αλήθεια....ζεις ;;;

Ο τυφλοπόντικας

Δεν είσαι το φως μου.
Ποτέ δεν ήσουν!
Ποτέ δεν θα είσαι!!


Γεννήθηκα και ζω στα σκοτάδια σαν τους τυφλοπόντικες.
Χωμένη σε μία κατάμεστη από μαυρίλα σπηλιά...
Δεν έβλεπα τίποτα....
Δεν βλέπω τίποτα....
Η όραση μου έχει αδρανήσει...

Ύστερα ήρθες εσύ...
Όχι. Δεν είσαι ο ήλιος και τα φεγγάρια μου.
Είσαι απλά ένας φακός. Μα με γεμάτες μπαταρίες.....

Ήσουν το διαφορετικό. Είσαι το διαφορετικό και πάντα θα είσαι!!
Γιατί ήσουν το πρώτο φως που είδα.
Σαν να ξαναγεννήθηκα και το πρώτο άτομο που αντίκρυσα ήσουν εσύ....
Τα μάτια σου....
Τα μάτια σου έλαμπαν σαν τα δικά μου...

Η όρασή μου έχει αδρανήσει...

Τελικά δεν ήταν τα μάτια σου που έλαμπαν αλλά ο φακός που κρατούσες....

'Εβαλα γυαλιά ηλίου και έφυγα για άλλη σπηλιά....

Οι μάσκες

Οι άνθρωποι όσο κι αν θέλουν δεν αλλάζουν!

Αλλάζουν για μία στιγμή, εικονικά.
Αλλάζουν για διάφορους λόγους και μερικές φορές, κάτω από πίεση, βάζουν μάσκα, ίσως της επιλογής μας..

Κάποια μέρα όμως γλιστράει η μάσκα..
Το αληθινό πρόσωπο φρικτό...
Κλαις
"Δώσε μου πίσω το πρόσωπο που αγάπησα!!"
Τρομάζεις....ένα πρόσωπο γεμάτο χαρακιές, καμμένο, με ουλές.
Θες το λείο και αγγελικά πλασμένο πρόσωπό του..
"Που είσαι;" φωνάζεις...κανείς δεν ακούει...
Το φρικτό πρόσωπο κάνει να πλησιάσει.
Κάνεις πίσω.
Φοβάσαι, όμως ενστικτωδώς και καταλαβαίνοντας πως είναι ΑΥΤΟΣ, τον αγγίζεις..
Αγγίζεις το πρόσωπό του.
Τα δάχτυλά σου σκοντάφτουν στις ουλές.
Δακρύζεις.
Παγώνει.
Βάζεις τις φωνές
"Δώσε μου πίσω Εκείνον"
Τρομάζει.
Φωνάζεις, γίνεσαι επιθετική.
"Δώσε τον πίσω. Δώσ'τον μου."
"Εγώ είμαι" ψελλίζει.
Δεν θες να τον αναγνωρίσεις κι ας είναι ίδια η φωνή...
Η φωνή που άλλοτε σε μαγνήτιζε.
Που σε χάιδευε όταν κάνατε έρωτα.
Όταν παρέλυες από ηδονή.
Με τη φωνή και τα μάτια....Τα μάτια..;;
Κοιτάζεις το φρικτό πρόσωπο...Ναι!
Έχει τα ίδια μάτια με Εκείνου...
Όμως...οι ουλές; Το καμμένο δέρμα...οι χαρακιές...
" Όχι, δεν είσαι εσύ..Δεν μπορεί να είσαι εσύ.."
Τρελαμένη από απόγνωση παίρνεις ένα μαχαίρι και το μπήγεις στο θώρακά του.
Ξανά και ξανά.
Δεν ματώνει!!
Έντρομη σηκώνεσαι και φεύγεις.
Εκείνος βάζει μία καινούρια μάσκα. Υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα την αφήσει να γλιστρύσει ξανά. Όχι ξανά.

Η γυναίκα;;

Όποιον γνωρίζει, προσπαθεί να του ξεκολλήσει απεγνωσμένα τη μάσκα.
Όσοι φορούσαν, τους την ξέσκισε.
Κάποιοι όμως που δεν φορούσαν, τους έγδαρε και την παράτησαν.

Τώρα ζει μόνη και έτσι θέλει να παραμείνει.
Μόνη.
Για πάντα μόνη.
Με τις αναμνήσεις...

Μην κλαις για τις βδέλλες

Μην κλαις για τις βδέλλες!!
Μην κλαις για τις βδέλλες!!!Κανείς δεν κλαίει για αυτές..
Σου ζητάνε να ανέβουν επάνω σου να τις πας λίγο παρακάτω
Και εκείνες μπήγουν τα δόντια τους στην λευκή σάρκα σου και
σου ρουφάνε το αίμα!!!!!
Μην κλαις για τις βδέλλες!!!Ίσα ίσα θα έπρεπε να χαίρεσαι!!
Άλλοι βρίσκουν τρόπο εξόντωσή τους..
Πήγες να πιεις λίγο νερό και σου όρμηξαν...στο πρόσωπο στο κορμί στα γεννητικά σου όργανα...όχι μην κλαις που τις πέταξες από πάνω σου..ναι..πήραν και λίγο από τη σάρκα σου...
Μην κλαις, σου είπαν ψέμματα…μην κλαις για αυτές...
Μην κλαις..σε ρούφηξαν..μην κλαις σε εξαπάτησαν...σε εκμεταλλεύτηκαν...
Μην κλαις για τις βδέλλες!!
Μην κλαις για τις βδέλλες!!

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ

Σου χάρισα ένα αστέρι...το αστέρι μου..
Σου είπα να το έχεις πάντα μαζί σου..
Σου είπα πόσο το αγαπώ.....πόσο σε αγαπώ.....

Τρόμαξες...

‘Εφυγες και το πήρες μαζί σου.
Επέστρεψες. Μου το πέταξες στα πόδια σπασμένο...
Μου είπες πως δεν λειτουργεί...
Προσπάθησες να του αλλάξεις μπαταρίες γιατί δεν έλαμπε...
λες και ήταν φακός...
Σε ρώτησα πώς έσπασε και μου είπες πως το πετούσες ψηλά,
για να δεις αν θα λάμψει,
μου είπες πως το χρησιμοποίησες ως μπάλα όταν βαριόσουν,
μου είπες πως όταν πήγες να το χαρίσεις αλλού,
εκείνη τι στιγμή αυτό απο μόνο του έσπασε...

Το αστέρι μου, ήταν μπρος στα πόδια μου βρώμικο και σπασμένο.
Το μάζεψα, το κόλλησα το καθάρισα...
Φαίνεται το σπάσιμο και έχει μία ακαθόριστη θαμπάδα
μα...
μα είναι και πάλι δικό μου...
λάμπει και πάλι...

Την επόμενη φορά θα χαρίσω μία φωτογραφία του...

ΒΑΒΕΛ

Κανείς δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με σένα.
Όλοι τους έχουν μία δική τους, μυστική. Ξέρουν τη δική σου μα δεν την χρησιμοποιούν.
Φαίνεσαι σα χαμμένος. Μόνος σου. Περιπλανιέσαι και μιλάς στους περαστικούς στη γλώσσα σου, μήπως και σου απαντήσουν...
Εκείνοι όμως σε κοιτούν, σε ακούνε και αμέσως γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους...
Σαν συνομωσία. Καταδίκη, σε αιώνια σιωπή. Αιώνια μοναξιά.
Όλοι τους είναι ευτυχισμένοι όταν βλέπουν την απόγνωση στα μάτια σου..
Ζητιανεύεις για μία τους λέξη...
Προσπαθείς να μάθεις τη γλώσσα τους μα δε σε αφήνουν. Κάνεις νοήματα μα δε σου δίνουν σημασία.
Σε κοιτούν μόνο όταν δακρύζεις και γελούν.
Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής σου.
Να βλέπουν στα μάτια σου όλα όσα δεν είναι...
Να τους κάνεις να νιώθουν κύκνοι...

Είσαι ξεγραμμένος και το ξέρεις.Νιώθεις ξεχασμένος, σκονισμένος...
Το παίρνεις απόφαση πως θα είσαι για πάντα μόνος. Και αυτό το «για πάντα» πονάει πιο πολύ από όλα τα «για πάντα» που είχεις ακούσει στα όνειρά σου, που τα ξέρασαν παλαιότερες ζωές....

Παίρνεις ως μοναδικό σύντροφο τα σκοτάδια και τις σκιές σου και φεύγεις μακρυά τους....

ΣΤΟ ΧΡΕΩΝΟΥΝ

(Δεν ανήκεις. Δεν ανήκεις πουθενά.)



Όταν γεννήθηκες την πρώτη μέρα κιόλας, σου μπήξαν τα νύχια τους στα φτερά σου.
Δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ.
Στο χρεώνουν.

Κάθε βράδυ ψάχνεις στα σκουπίδια μήπως και βρεις χαρταετό να πετάξεις. Είσαι ατελής. Είσαι μισός.
Στο χρεώνουν.

Είσαι ξεριζωμένος. Κοιτάς τα πουλιά και ξέρεις πως εκεί ανήκεις!!Στον αέρα!Κάθε που στέκεσαι στους γκρεμούς θες να πέσεις και να ξανασηκωθείς,μα ξέρεις πως δεν θα συμβεί. Όχι χωρίς φτερά!!
Στο χρεώνουν. Και αυτό!

Κάθε που κοιτάς το βουνό ξέρεις πως είναι δικό σου!!!Σου ανήκει!!!Το μοναδικό πράγμα που σου ανήκει!!!Μα κάπου στην πορεία έχασες τους τίτλους ιδιοκτησίας....
Στο χρεώνουν.

Ανεβαίνεις στο βουνό και πηδάς από την πιο ψηλή χαράδρα!!
Πεθαίνεις και ξαναναστένεσαι την ίδια στιγμή.Εγκλωβισμένος σε μία ζωή που δεν μπορείς να βρεις λύτρωση,ξαναναστένεσαι κάθε πρωί όλο και πιο λαβωμένος.
Στο χρεώνουν. Και αυτό

Καταραμένος να μην αγαπηθείς να μη λάβεις, καταραμένος σε μισό έρωτα...


Την πρώτη μέρα που γεννήθηκες, δεν τους άφησες να μπήξουν τα νύχια τους στα φτερά σου!!!