----------

Νιώθω προδωμένη....
Οι λέξεις μου με αφήνουν.....με εγκαταλείπουν........

Το μυαλό μου άδειο....

Σκοτεινό δωμάτιο και μια λάμπα αναμμένη....αναβοσβήνει...
Μερικά δευτερόλεπτα αναμμένη και μετά....
Πίσσα σκοτάδι ολόγυρα...
Κι εγώ...
Ψάχνω για διακόπτη...ψάχνω τον τοίχο...

Που είναι όλοι; Τι είναι εδώ;

Το φως ανάβει.

Τα χέρια μου γεμάτα αίμα. Δικό μου αίμα..αιμορραγώ χωρίς ανοιχτή πληγή...

Τα πάντα στροβιλίζονται...κι εγώ μαζί τους...
Όλο και πιο γρήγορα...όλο και πιο γρήγορα....
Πέφτω...μα δεν υπάρχει πάτωμα..
Συνεχίζω να πέφτω...
Δεν υπάρχει κάτι να κρατηθώ...κάτι να σταματήσει την πτώση μου...

Δυο κόκκαλα ξεσκίζουν τους ώμους μου και βγαίνουν έξω..
Είναι φτερά, μα είναι τόσο μικροσκοπικά που δεν

μπορούν να με σηκώσουν...μάταια προσπαθώ...
Σπάνε..

Η πτώση συνεχίζεται.
Ακούγονται σειρήνεις...σταματώ να πέφτω.
Ανάβουν προβολείς. Τώρα είμαι ολόκληρη λουσμένη στο αίμα...
Οι τοίχοι, το πάτωμα..στάζουν από το αίμα μου...

Βλέπω ένα καθρέφτη στην άκρη του δωματίου, τον πλησιάζω.
Το είδωλό μου χλωμό και γηρασμένο.
Με χαιρετά....
Mου χαμογελά...
Σωριάζεται στο πάτωμα....