Το κορδόνι

Όταν ήσουν παιδί σε είχαν δέσει σε μία γωνιά με ένα κορδόνι,
"για να μην είσαι μέσα στα πόδια τους"...
Προσπάθησες να το λύσεις μα ανά λίγα εκατοστά είχε και από ένα κόμπο...
Προσπαθούσες μέρα και νύχτα, μέχρι που τα δάχτυλά σου μάτωναν και τα νύχια σου έσπαγαν...
μα...

Ποτέ δε λύθηκες!!!

Μεγάλωσες και το κορδόνι είναι το ίδιο που σε δένει...
Πολύ πιο μακρύ και γεμάτο πλέον κόμπους..
Το κορδόνι δεν πάχυνε, δεν σκλήρυνε...
Απλά μάκρυνε και εσύ δεμένος στη γωνιά μία ζωή δεν έμαθες πως να χρησιμοποιείς μαχαίρι ή ψαλίδι...

Μα πάντα ήθελες να το λύσεις γιατί στο τέλος του ήταν η ελευθερία σου...
Μάταια περίμενες κάποιον να σε βοηθήσει να το λύσεις...

Μα ήξερες πως μόλις το λύσει, θα πας και θα δεθείς στου δικού του σπιτιού τη γωνιά με κορδόνι...

Τώρα αποκαμωμένος το κοιτάς και δεν ξέρεις πια για ποιο λόγο πρέπει να το λύσεις και τι υπάρχει στην άκρη του...

Οπότε απομένεις να το κοιτάς και να φτιάχνεις μόνος πια κι άλλους κόμπους...

Γεννήθηκα ζωντανή...
ανέπνευσα...
κι ύστερα πέθανα για πάντα..