Το ενυδρείο

Οι άνθρωποι έχουν ένα δικό τους κώδικα επικοινωνίας..
Συνεννοούνται άψογα..
Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο..
Και δεν πληγώνονται τόσο πολύ από τους άλλους..
Το ξεπερνούν και προχωρούν σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτε..

Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα πως ήμουν κλεισμένη σε ένα ενυδρείο..
Ερχόταν ο κόσμος για να δει το πιο παράξενο και άσχημο υδρόβιο πλάσμα..
Το πιο τρομαχτικό..το πιο αηδιαστικό..
Γελούσαν και ένιωθαν μικροί θεοί που δεν είναι στη θέση αυτού του απαίσιου τέρατος..
Και που ποτέ δεν θα έρχονταν..

Και τώρα..

Τώρα κατάλαβα πως είμαι έξω από το ενυδρείο!!
Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν έξω!!!
Μόνη μου..
Χωρίς να μπορώ να πλησιάσω κανέναν..
Χωρίς να μπορώ να αγκαλιάσω κάποιον..
Ολομόναχη..
Χωρίς να μπορώ να μιλήσω σε κανέναν..
Μάταια έκανα νοήματα στους άλλους...
Το τζάμι δεν άφηνε τον ήχο να περάσει..
Κοιτώ το ενυδρείο και πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να μπω κι εγώ μέσα,
ή αν απλά θέλω κάποιον δίπλα μου να φύγουμε μακριά από αυτό..
Να μην το ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου!!!

Μόνο τα θραύσματα από τα γυαλιά μετά την πέτρα που θα του πετάξω..
Τελευταία εικόνα που θα κρατήσω φεύγοντας θα είναι τα πτώματα τους...να σπαρταράνε έξω από το νερό στα πόδια μου.

Το κορδόνι

Όταν ήσουν παιδί σε είχαν δέσει σε μία γωνιά με ένα κορδόνι,
"για να μην είσαι μέσα στα πόδια τους"...
Προσπάθησες να το λύσεις μα ανά λίγα εκατοστά είχε και από ένα κόμπο...
Προσπαθούσες μέρα και νύχτα, μέχρι που τα δάχτυλά σου μάτωναν και τα νύχια σου έσπαγαν...
μα...

Ποτέ δε λύθηκες!!!

Μεγάλωσες και το κορδόνι είναι το ίδιο που σε δένει...
Πολύ πιο μακρύ και γεμάτο πλέον κόμπους..
Το κορδόνι δεν πάχυνε, δεν σκλήρυνε...
Απλά μάκρυνε και εσύ δεμένος στη γωνιά μία ζωή δεν έμαθες πως να χρησιμοποιείς μαχαίρι ή ψαλίδι...

Μα πάντα ήθελες να το λύσεις γιατί στο τέλος του ήταν η ελευθερία σου...
Μάταια περίμενες κάποιον να σε βοηθήσει να το λύσεις...

Μα ήξερες πως μόλις το λύσει, θα πας και θα δεθείς στου δικού του σπιτιού τη γωνιά με κορδόνι...

Τώρα αποκαμωμένος το κοιτάς και δεν ξέρεις πια για ποιο λόγο πρέπει να το λύσεις και τι υπάρχει στην άκρη του...

Οπότε απομένεις να το κοιτάς και να φτιάχνεις μόνος πια κι άλλους κόμπους...

Γεννήθηκα ζωντανή...
ανέπνευσα...
κι ύστερα πέθανα για πάντα..

_ _ _ _

Μορφή αγγελική..
Παραμυθένιο πλάσμα με πρόσωπο φοβισμένης παρθένας πριν τη θυσία...
Τρόμαζες στην ιδέα του έρωτα..
Της αγκαλιάς..
Του αγγίγματος..

Με πλησίασες και στάθηκες να με κοιτάζεις..
Μόλις κοίταξα μέσα στα μάτια σου είδα εμένα..
Κι άρχισα να ονειρεύομαι, χαμένη στο βλέμμα σου...

Έστρεψες το βλέμμα σου αλλού..
Τριγύρω..
Σε ό,τι κινείτο..

Κι εγώ απόμεινα με τη γεύση των ματιών σου και των ατελών ονείρων μου...

Πλέον μοιράζεις τις αγκαλιές σου παντού...
Χωρίς ίχνος συναισθήματος φοβούμενος μην σκορπιστείς πάλι...
Ζεις ξέγνοιαστες στιγμές πάθους χωρίς βάθος..

Κι εγώ πάλι απόμεινα να σκέφτομαι τα μάτια σου...
Αφού ούτε για μια νύχτα....ούτε καν για μια ψεύτικη αγκαλιά δεν υπολογίζομαι...
Σιχαμερή...μέσα και έξω...
Και για σένα...
Πάλι...

Κάθε βράδυ που ξάπλωνα στο κρεβάτι έπαιρνα αγκαλιά το μαξιλάρι μου μα...
Δε με παίρνει πια ο ύπνος...
Κι έτσι κατέληξα να σέρνομαι ανάμεσα σε καναπέ και καρέκλα..
Κάθε νύχτα..

Θα κάψω το μαξιλάρι μου..
Θα κόψω τα χέρια μου να μην διψάνε να σε αγκαλιάσουν..
Θα ξεριζώσω την ανάμνηση του τρυφερού βλέμματός σου...

Θα ξεκολλήσω τα μάτια μου από τις κόγχες για να μην σε ξαναδώ!!!!
Και ίσως έτσι λυτρωθώ...
ξεχάσω...
και πάψω να πονώ!!!

Αντίο.

Νάνι time

Πέσε κοιμήσου!!
Ναι εσύ!!
Εσύ μισέ μου εαυτέ...
Εσύ που ονειρεύεσαι...
Που νιώθεις..
Που έχεις ανάγκες..
Που πεθαίνεις και αναστένεσαι..
Που δίνεις απλόχερα..
Που πονάς..
Που αγαπάς..
Που ερωτεύεσαι..ελπίζεις..σκέφτεσαι..
Που αναλύεις...
ΨΟΦΑ!!!
ΨΟΦΑ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΕΣ!!!

Ώρα να γεννηθεί το άλλο μισό που ποτέ δεν ξύπνησε!!!
Εσύ που σκέφτεσαι τον εαυτό σου μόνο!!
Εσύ που θες να περνάς καλά..
Που δε νιώθεις..
Που διψάς για επιτυχία..
Που δε σε αγγίζει τίποτα και κανείς!!
Που χρησιμοποιείς ανθρώπους και καταστάσεις...
Που δεν έχεις ανάγκη κανέναν!!!!!

ΩΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΝΑ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ,
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΠΟΝΟ!!!

Για δύο..

Νιώθω και για τους δυο μας..
Είμαι  ερωτευμένη και για τους δυο μας...

Μα μένω στο σκοτάδι μόνη..αγκαλιά με ένα ποτό,
να μετρώ πόσες φορές ζούσα για δύο...
ανέπνεα για δύο..
ονειρευόμουν για δύο...

Μα πάντα ήμουν μόνη...

Όπως κι απόψε...
Που ξέρω πως δεν θα τα διαβάσεις...
Που ξέρω πως δεν γνωρίζεις τι νιώθω..
Που ξέρω πως για σένα είμαι απλά μία φίλη,
που πολύ σύντομα θα προσπεράσεις...

Καλό δρόμο να έχεις...

Σκιά στον καθρέφτη

Κοιτάζεις στον καθρέφτη..
Είναι το πρόσωπό σου..
Σπασμένο, χλωμό και με κατακόκκινα μάτια..

Μα..

Μα υπάρχει μία σκιά πιο πίσω σου...
Γυρνάς τρομαγμένος!!!
Δεν υπάρχει κανείς!!!
Γυρνάς πάλι το βλέμμα σου στον καθρέφτη και η σκιά είναι πάλι εκεί!!!
Δεν δίνεις σημασία και πέφτεις για ύπνο..
Το πρωί πάλι τα ίδια...
Μόνο...
Μόνο που η σκιά έχει πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά..
Είναι ένα πρόσωπο...
Ένα κατάχλομο πρόσωπο και κάτι κινείται πάνω του..
Τι είναι;;
Τι είναι;;;
Είναι λευκά..
Είναι σκουλήκια!!!
Το πρόσωπο είναι σάπιο!!!
Σάρκες έχουν ξεκολλήσει από πάνω του και κρέμονται...
και πελώρια σκουλήκια μπαινοβγαίνουν μέσα τους...
Σου έρχεται ανακατωσούρα!!
Δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά σου όταν αντιλαμβάνεσαι ότι...
το πρόσωπο αυτό...
ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ!!!!

Πλέον δεν κοιτάς στον καθρέφτη!!
Μα το νιώθεις να ασθμαίνει στον ώμο σου!!

Σε ακολουθεί παντού!!
Σε συναντήσεις με φίλους, στα μαθήματά σου, στη δουλειά σου, όταν κοιμάσαι,
είναι από πάνω σου και σε κοιτάζει με τα λαμπερά μάτια του μέσα στο σκοτάδι..
ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ!!!

Παίρνεις τη μεγάλη απόφαση να πας και να σταθείς πάλι μπρος στον καθρέφτη!

Τρομάζεις τόσο που ουρλιάζεις!!!!

Το πρόσωπο που σε ακολουθούσε, έχει πια ανθρώπινη μορφή και το δικό σου έχει πάρει τη δική του!!

Το πρόσωπό σου έχει δέρμα φιδιού!!
Είναι γεμάτο σκούρες φολίδες!!
Μόλις το αγγίξεις ξεραίνονται και πέφτουν!!
Λες και...αποσυντίθεσαι...

Κι εκείνο...
Σαν να ρούφηξε όλη σου την ενέργεια..
Όλη σου τη ζωή και να αναγεννήθηκε!!!

Και ξάφνου....

Είσαι εσύ η σκιά και ο καθρέφτης κενός!!

Πλέον είσαι μία σκιά που σιγά σιγά σβήνει και χάνεται...