Η κατάψυξη

Σε κλείσαν σε μία κατάψυξη και σου είπαν ανέβασε θερμοκρασία αλλιώς πέθανες!!!

Δοκίμασες ποτέ να κόψεις τις σάρκες σου ;;
Τι χρώμα ήταν το αίμα σου ;;
Αλήθεια έβγαλες αίμα ή μήπως είχε παγώσει και αυτό μαζί με τις σκέψεις σου....;;;
Αλήθεια έδειξες ποτέ τ'άστρα σε κάποιον ;;
Ναι. Μα τότε συνηδειτοποίησες πως σου είχαν κόψει τα δάχτυλα...

Κάθε που νυχτώνει ακούς έντονα την ανάσα σου μέσα στην κατάψυξη.
Είναι και η μόνη σου παρέα.
Αν πάψεις να την ακούς, πέθανες.
Λαχανιάζεις για να μείνεις ζωντανός. Για να την ακούς.
Σωπαίνεις για να ακούσεις την καρδιά σου. Ναι χτυπά ακόμη.
Γρήγορα όλο και πιο γρήγορα....Θα εκραγεί..
Σαν τυμπανοκρουσία...
Ακούγεται παντού..
Ηχούν παντού οι χτύποι της.
Απέναντί σου, δεξιά σου αριστερά σου, πίσω σου και πάλι απέναντί σου....
Πανικοβάλεσαι.....
Προσπάθησε να ακούσεις το μοτέρ της κατάψυξης.
Άκου το μοτέρ!
Όχι την καρδιά σου!!
Άκου το μοτέρ!
Όχι την καρδιά σου!!
Άκου το γαμημένο το μοτέρ και όχι την καρδιά σου!!!!!
Σταμάτα να την ακούς.Χτυπάει όλο και πιο γρήγορα όσο την ακούς.
Όλο και πιο γρήγορα!!!
Όλο και πιο γρήγορα!!!!
Πάψε!!
Πάψε!!

Σιωπή.....
Δεν ακούγεται τίποτα...
Ούτε το μοτέρ, ούτε η λαχανιασμένη σου ανάσα, ούτε η καρδιά σου...
Επιτέλους, λίγη ησυχία!!


Αλήθεια....ζεις ;;;

Ο τυφλοπόντικας

Δεν είσαι το φως μου.
Ποτέ δεν ήσουν!
Ποτέ δεν θα είσαι!!


Γεννήθηκα και ζω στα σκοτάδια σαν τους τυφλοπόντικες.
Χωμένη σε μία κατάμεστη από μαυρίλα σπηλιά...
Δεν έβλεπα τίποτα....
Δεν βλέπω τίποτα....
Η όραση μου έχει αδρανήσει...

Ύστερα ήρθες εσύ...
Όχι. Δεν είσαι ο ήλιος και τα φεγγάρια μου.
Είσαι απλά ένας φακός. Μα με γεμάτες μπαταρίες.....

Ήσουν το διαφορετικό. Είσαι το διαφορετικό και πάντα θα είσαι!!
Γιατί ήσουν το πρώτο φως που είδα.
Σαν να ξαναγεννήθηκα και το πρώτο άτομο που αντίκρυσα ήσουν εσύ....
Τα μάτια σου....
Τα μάτια σου έλαμπαν σαν τα δικά μου...

Η όρασή μου έχει αδρανήσει...

Τελικά δεν ήταν τα μάτια σου που έλαμπαν αλλά ο φακός που κρατούσες....

'Εβαλα γυαλιά ηλίου και έφυγα για άλλη σπηλιά....

Οι μάσκες

Οι άνθρωποι όσο κι αν θέλουν δεν αλλάζουν!

Αλλάζουν για μία στιγμή, εικονικά.
Αλλάζουν για διάφορους λόγους και μερικές φορές, κάτω από πίεση, βάζουν μάσκα, ίσως της επιλογής μας..

Κάποια μέρα όμως γλιστράει η μάσκα..
Το αληθινό πρόσωπο φρικτό...
Κλαις
"Δώσε μου πίσω το πρόσωπο που αγάπησα!!"
Τρομάζεις....ένα πρόσωπο γεμάτο χαρακιές, καμμένο, με ουλές.
Θες το λείο και αγγελικά πλασμένο πρόσωπό του..
"Που είσαι;" φωνάζεις...κανείς δεν ακούει...
Το φρικτό πρόσωπο κάνει να πλησιάσει.
Κάνεις πίσω.
Φοβάσαι, όμως ενστικτωδώς και καταλαβαίνοντας πως είναι ΑΥΤΟΣ, τον αγγίζεις..
Αγγίζεις το πρόσωπό του.
Τα δάχτυλά σου σκοντάφτουν στις ουλές.
Δακρύζεις.
Παγώνει.
Βάζεις τις φωνές
"Δώσε μου πίσω Εκείνον"
Τρομάζει.
Φωνάζεις, γίνεσαι επιθετική.
"Δώσε τον πίσω. Δώσ'τον μου."
"Εγώ είμαι" ψελλίζει.
Δεν θες να τον αναγνωρίσεις κι ας είναι ίδια η φωνή...
Η φωνή που άλλοτε σε μαγνήτιζε.
Που σε χάιδευε όταν κάνατε έρωτα.
Όταν παρέλυες από ηδονή.
Με τη φωνή και τα μάτια....Τα μάτια..;;
Κοιτάζεις το φρικτό πρόσωπο...Ναι!
Έχει τα ίδια μάτια με Εκείνου...
Όμως...οι ουλές; Το καμμένο δέρμα...οι χαρακιές...
" Όχι, δεν είσαι εσύ..Δεν μπορεί να είσαι εσύ.."
Τρελαμένη από απόγνωση παίρνεις ένα μαχαίρι και το μπήγεις στο θώρακά του.
Ξανά και ξανά.
Δεν ματώνει!!
Έντρομη σηκώνεσαι και φεύγεις.
Εκείνος βάζει μία καινούρια μάσκα. Υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα την αφήσει να γλιστρύσει ξανά. Όχι ξανά.

Η γυναίκα;;

Όποιον γνωρίζει, προσπαθεί να του ξεκολλήσει απεγνωσμένα τη μάσκα.
Όσοι φορούσαν, τους την ξέσκισε.
Κάποιοι όμως που δεν φορούσαν, τους έγδαρε και την παράτησαν.

Τώρα ζει μόνη και έτσι θέλει να παραμείνει.
Μόνη.
Για πάντα μόνη.
Με τις αναμνήσεις...