Η Γέννα

Δεκάδες κλάματα μωρών μέσα σε παιδικές κούνιες...
Κλαίνε σπαρακτικά....

Μια μαυροντυμένη γυναίκα με μαντήλι στο πρόσωπο στέκεται
πάνω από κάθε κούνια...
βυθίζει τα χέρια της στην κούνια...
και ξαφνικά....

Ένα κλάμα λιγότερο.....

Επισκέπτεται όλες τις κούνιες μέχρι που...

Σιωπή..

Σιωπή πλανιέται παντού...

Μία γυναίκα στην άκρη του δωματίου πάνω σ'ένα μεταλλικό σκουριασμένο κρεβάτι γεννάει...

Ουρλιάζει απ'τους φριχτούς πόνους...
Με ανοιχτά τα πόδια και μία γριά δίπλα της να την βοηθά βγαίνει ένα πράμα
γεμάτο αίμα και βλέννες....

Η μαυροντυμένη γυναίκα το πλησιάζει....
Το αρπάζει και με τον δικό της χαιρετισμό το μετατρέπει σε μωβ συσπώμενο πλάσμα....
Βγάζει ένα στιλέτο κρυμμένο ανάμεσα στα στήθια της και το μπήγει στην καρδιά της λεχώνας...

Όλα έλαβαν τέλος!!!
Μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι!!!
Άντε γαμηθείτε!!!

Η μοναξιά της ντροπής

Και ξάφνου...

Άνοιξαν όλες οι πληγές μία προς μία...
και ξερνάνε αίμα και γιατί...


Υγρό μπουντρούμι ...
Αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια..
Κι έρχονται όλοι τους ένας ένας και σε μαστιγώνουν για κάθε
αμαρτία τους...
Για κάθε τους λάθος...
Για κάθε διεστραμμένη φαντασίωσή τους...

Μισείς το κορμί σου!!
Το σιχαίνεσαι!
Θέλεις να κόψεις φέτες τα στήθη σου να μην υπάρχουν πια...

Να μην πυροδοτούν τις ενοχές και την ντροπή σου..
Χείμαρρος οι σκέψεις σου..
Φορτωμένα τα μάτια σου..
Ξαπλώνεις μόνη σου και δεν σου αρέσει...

Αλλά σου αξίζει!!

Πληρώνεις το τίμημα της μοναξιάς της ντροπής!!!