ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ

Σου χάρισα ένα αστέρι...το αστέρι μου..
Σου είπα να το έχεις πάντα μαζί σου..
Σου είπα πόσο το αγαπώ.....πόσο σε αγαπώ.....

Τρόμαξες...

‘Εφυγες και το πήρες μαζί σου.
Επέστρεψες. Μου το πέταξες στα πόδια σπασμένο...
Μου είπες πως δεν λειτουργεί...
Προσπάθησες να του αλλάξεις μπαταρίες γιατί δεν έλαμπε...
λες και ήταν φακός...
Σε ρώτησα πώς έσπασε και μου είπες πως το πετούσες ψηλά,
για να δεις αν θα λάμψει,
μου είπες πως το χρησιμοποίησες ως μπάλα όταν βαριόσουν,
μου είπες πως όταν πήγες να το χαρίσεις αλλού,
εκείνη τι στιγμή αυτό απο μόνο του έσπασε...

Το αστέρι μου, ήταν μπρος στα πόδια μου βρώμικο και σπασμένο.
Το μάζεψα, το κόλλησα το καθάρισα...
Φαίνεται το σπάσιμο και έχει μία ακαθόριστη θαμπάδα
μα...
μα είναι και πάλι δικό μου...
λάμπει και πάλι...

Την επόμενη φορά θα χαρίσω μία φωτογραφία του...

ΒΑΒΕΛ

Κανείς δεν μιλάει την ίδια γλώσσα με σένα.
Όλοι τους έχουν μία δική τους, μυστική. Ξέρουν τη δική σου μα δεν την χρησιμοποιούν.
Φαίνεσαι σα χαμμένος. Μόνος σου. Περιπλανιέσαι και μιλάς στους περαστικούς στη γλώσσα σου, μήπως και σου απαντήσουν...
Εκείνοι όμως σε κοιτούν, σε ακούνε και αμέσως γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους...
Σαν συνομωσία. Καταδίκη, σε αιώνια σιωπή. Αιώνια μοναξιά.
Όλοι τους είναι ευτυχισμένοι όταν βλέπουν την απόγνωση στα μάτια σου..
Ζητιανεύεις για μία τους λέξη...
Προσπαθείς να μάθεις τη γλώσσα τους μα δε σε αφήνουν. Κάνεις νοήματα μα δε σου δίνουν σημασία.
Σε κοιτούν μόνο όταν δακρύζεις και γελούν.
Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός λόγος ύπαρξής σου.
Να βλέπουν στα μάτια σου όλα όσα δεν είναι...
Να τους κάνεις να νιώθουν κύκνοι...

Είσαι ξεγραμμένος και το ξέρεις.Νιώθεις ξεχασμένος, σκονισμένος...
Το παίρνεις απόφαση πως θα είσαι για πάντα μόνος. Και αυτό το «για πάντα» πονάει πιο πολύ από όλα τα «για πάντα» που είχεις ακούσει στα όνειρά σου, που τα ξέρασαν παλαιότερες ζωές....

Παίρνεις ως μοναδικό σύντροφο τα σκοτάδια και τις σκιές σου και φεύγεις μακρυά τους....

ΣΤΟ ΧΡΕΩΝΟΥΝ

(Δεν ανήκεις. Δεν ανήκεις πουθενά.)



Όταν γεννήθηκες την πρώτη μέρα κιόλας, σου μπήξαν τα νύχια τους στα φτερά σου.
Δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ.
Στο χρεώνουν.

Κάθε βράδυ ψάχνεις στα σκουπίδια μήπως και βρεις χαρταετό να πετάξεις. Είσαι ατελής. Είσαι μισός.
Στο χρεώνουν.

Είσαι ξεριζωμένος. Κοιτάς τα πουλιά και ξέρεις πως εκεί ανήκεις!!Στον αέρα!Κάθε που στέκεσαι στους γκρεμούς θες να πέσεις και να ξανασηκωθείς,μα ξέρεις πως δεν θα συμβεί. Όχι χωρίς φτερά!!
Στο χρεώνουν. Και αυτό!

Κάθε που κοιτάς το βουνό ξέρεις πως είναι δικό σου!!!Σου ανήκει!!!Το μοναδικό πράγμα που σου ανήκει!!!Μα κάπου στην πορεία έχασες τους τίτλους ιδιοκτησίας....
Στο χρεώνουν.

Ανεβαίνεις στο βουνό και πηδάς από την πιο ψηλή χαράδρα!!
Πεθαίνεις και ξαναναστένεσαι την ίδια στιγμή.Εγκλωβισμένος σε μία ζωή που δεν μπορείς να βρεις λύτρωση,ξαναναστένεσαι κάθε πρωί όλο και πιο λαβωμένος.
Στο χρεώνουν. Και αυτό

Καταραμένος να μην αγαπηθείς να μη λάβεις, καταραμένος σε μισό έρωτα...


Την πρώτη μέρα που γεννήθηκες, δεν τους άφησες να μπήξουν τα νύχια τους στα φτερά σου!!!