Κάνεις τη φορεσιά σου φοβερή..τα φρύδια σου τα μάτια σου τα ρούχα σου όλα τρομαχτικά...
Το σώμα σου βγάζει αυτόματα λεπίδια μόλις πλησιάσει κάποιος..
Τα λεπίδια κρεατώθηκαν έγιναν ένα με τη σάρκα σου και μοιάζεις με σχιζοφρενή σκαντζόχοιρο...
Ποιον θες να τρομάξεις;
Τι φοβάσαι;
Καθρέπτη αντικρίζεις μόνο όταν θες να πάρεις δύναμη..η φορεσιά σου είναι σαν ένα φιλικό χέρι στην πλάτη σου και ένα καλά ακονισμένο δρεπάνι που ξέρεις πολύ καλά πως δεν θα χρησιμοποιούσες ποτέ....
Ίσως δεν έχεις το σθένος...
Ίσως γιατί τρέμεις στην θέα του αίματος...
Ίσως πάλι, να φοβάσαι το ίδιο σου το δρεπάνι...
Φοβάσαι τον εαυτό σου που φοβάται...που καμουφλάρεται..
που με ψεύτικα λόγια χτίζει μία πλαστή εικόνα...
Δεν είσαι η πριγκίπισσα ή ο ιππότης...είσαι μία σαύρα που τρώει έντομα...
Και σίγουρα δεν είσαι ο σκληρός και αμείλικτος δράκος των παραμυθιών με την πύρινη λεπίδα του.
Φοράς μόνο ένα αποκριάτικο κοστούμι δράκου και μάλιστα πολύ κακοφτιαγμένο...
Ξηλωμένο, φθαρμένο..
Οι ραφές έχουν ανοίξει και το χρώμα του έχει χαθεί κάπου μέσα στον χρόνο..
Γδύσου και βγες έξω!!!!
Μόνο με το πετσί σου!!!Με το πετσί σου!!!!!
