Το κορμί μου

Το κορμί μου αποσυντίθεται...
Σαπίζει από μέσα και απ'έξω παραμένει άφθαρτο...
Μόλις κάνω να μιλήσω μια μπόχα βγαίνει απ'τα σωθικά μου...
Η ανάσα μου βαριά...
Το βάδισμά μου αργό....
Τα όργανά μου σάπια μα το πρόσωπό μου μια αμετακίνητη μάσκα...

Οι πόνοι φρικτοί και τα επεισόδια μεγάλα...
Ο νύχτες σχεδόν εφιαλτικές ενώ οι ημέρες ένα μεγάλο τσίρκο...
Κλειστά χαμόγελα για να μην μυρίσουν την ανάσα μου...

Το κορμί μου με μαχαιρώνει πισώπλατα...
Θα το μαχαιρώσω κι εγώ για να ταιριάζει με τα σωθικά μου...

Το ακρογιάλι

Πρώην αγαπημένες θάλασσες σ'έχουν μαγέψει... κι εγώ ένα απάνεμο ακρογιάλι...
έρημο...
ανήλιαγο...
Δε μπορώ να σε τραβήξω κοντά μου ξανά...

Το δικό μου τιτίβισμα δεν είναι αρκετό να συγκριθεί με το τραγούδι των Σειρήνων...
Μούσες ντυμένες με πέπλα κι εγώ κουρελιάρα ναυαγός...

 Γεμίζω μπουκάλια με άδεια σημειώματα κι εύχομαι να βρουν τον δρόμο τους...
Το δέρμα μου μαράθηκε...
Ξεφλούδισε...
Εσύ ποτέ δεν ξαναγύρισες...
Παίρνω την σχεδία μου και πάω για άλλο ακρογιάλι.

Το φευγιό

Το βλέμμα σου μακρινό και απόμακρο...
Μάτια που δεν με χαϊδεύουν πλέον...
Η αγκαλιά σου άδεια..
Λόγια επιφανειακά, κουβέντες περιττές δίχως νόημα..
απλά για να ειπωθούν...

Ξαφνικά Σεπτέμβρης κι όλα τα δέντρα πέταξαν τα φύλλα τους πάνω μου...
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα...
Σε χάνω για άλλη μια φορά....
Ταινία χιλιοπαιγμένη.....άλλος πρωταγωνιστής μα ίδιο τέλος....
Στους υπότιτλους ένα γιατί...;;

Η ευτυχία είναι στιγμές μου είχες πει, μα δεν πρόλαβα να γευτώ καμία...
κατευθείαν στο φευγιό...
Ένα φευγιό...
ένα φευγιό δίχως σταματημό...
δίχως επιστροφή...
Θα μείνω να σβήσω το φως...
Καληνύχτα.