ΤΕΙΧΗ

Έχτισες τείχη τόσο ψηλά που δεν ακούω την ανάσα σου..
Έχτισες τείχη τόσο ψηλά που δεν σε βλέπω πια...

Έχτισες τείχη θεόρατα που ούτε τον ίδιο αέρα δε μοιραζόμαστε..
Έχτισες τείχη που φτάνουν μέχρι τον ουρανό και δεν βλέπω ούτε τον ήλιο..

Έχτισες τείχη που γράφουν το όνομά μου λες και είναι η ταφόπλακά μου...

Τις νύχτες χαιδεύω την πέτρα τους και φαντάζομαι πως είσαι εσύ..
Τις βροχερές μέρες τους μιλώ, εξομολογούμαι τον έρωτά μου και ελπίζω πως είσαι από πίσω και ακούς..

Τα βράδυα με φεγγάρι κοιτάζω τον έναστρο ουρανό κα κάνω αμέτρητες ευχές.
Μα όσες και να κάνω τα τείχη είναι εκεί, αγέρωχα, σκληρά κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

Αποφάσισα να χτίσω κι εγώ τείχη!!! Θα οριοθετήσω το οικόπεδό μου!!!

Το μπαλόνι

Φούσκωσα ένα μπαλόνι και το πέταξα από την ταράτσα.
Πήγαινε δεξιά αριστερά,πάνω κάτω..στροβιλιζόταν στον αέρα..
Το πήγαινε όπου ήθελε ο αέρας...
Μου θύμισε εμένα.
Έπιασα το μπαλόνι και το έσκασα.
Πρέπει να τελειώσει επιτέλους αυτή η ντροπή!

ΗΜΕΡΑ 47

Η ανακάλυψή μου ήταν τρομαχτική...σχεδόν σοκαριστική...
Δεν έχω κανέναν να με αγαπά για αυτό που είμαι...
Όλοι θέλουν να με αλλάξουν...Όσοι με αγάπησαν αληθινά πέθαναν κι έμεινα εγώ μόνη να ζητιανέυω τρύπιες αγκαλιές και ουτοπικά συναισθήματα.
Δεν υπάρχει ανειδιοτελής αγάπη. Δεν υπάρχει γαλήνη. Δεν υπάρχει αγάπη.
Όχι δεν υπάρχει τίποτα και κανείς!!
Ευτυχώς έχω τα χάπια μου και τη φαντασία μου!!

Βαρέθηκα τις νύχτες

Περίμενα να έρθεις να με πάρεις
και έπεσα σε λήθαργο αναμνήσεων.
Όταν ξύπνησα ήμουν μόνη
τα χρόνια περάσαν
και με ξέχασαν όλοι
σε μια γωνιά σκονισμένη...
Τώρα βαρέθηκα τη γωνιά και τη σκόνη
βαρέθηκα και αυτούς
που ποτέ δεν ήρθαν.
Είμαι και πάλι μόνη
μα τη γιορτάζω τη δυστυχία μου
Τη ξευτιλίζω κι αυτή κι εμένα...
Δε θα σου πω καληνύχτα
γιατί βαρέθηκα τις νύχτες.
Βαρέθηκα τη μοναξιά
κι αυτούς που περίμενα
να μην έρχονται ποτέ
στα ραντεβού τους με τη ζωή...