Το χρώμα της ντροπής

Γεννήθηκες σ'ένα κοπάδι όπου ήσουν πάντα το μοναδικό μαύρο πρόβατο.
Προσπαθούσαν όλοι να σ'αφήσουν κάπου απόμερα, ώστε να μη χαλάς τη συμμετρία Τους.
Εσύ όμως Τους ήθελες, Τους είχες ανάγκη...
Έβαψες το τομάρι σου λευκό για να ταιριάζεις.
Άρχισες να βελάζεις για να μοιάζεις και να είναι περήφανοι για σένα.
Κάθε που έβρεχε όμως, το ψεύτικο χρώμα έφευγε και έμενε το χρώμα της ντροπής...
Ξεγυμνωμένος από καμουφλάζ αποφασίζεις....

Μη λες ότι είσαι

Μη λες οτι είσαι δυστυχισμένος...όχι μην το λες....
Θα σε ακούσουν...
Αν το μάθουν θα σε πετάξουν έξω από τον πλανήτη τους...
Δεν πρέπει να το ακούσουν....είναι ταμπού...
είναι λέξη ντροπή...
είναι κατάρα..και μεταδίδεται..
δε σε κοιτούν στα μάτια για να μην κολλήσουν...σαν την γρίππη....
δε σε πλησιάζουν..
είσαι μία κινητή αηδία....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος....όχι μην το λες...
Αν σε καταλάβουν θα σε τιμωρήσουν...
Θα σε βάλουν σε καραντίνα..
Θα σε βάλουν σε γυάλα μεγάλη και θα σε στήσουν στο κέντρο της πλατείας για να σε βλέπουν όλοι και να γελούν....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος...θα σε χτυπήσουν μέχρι να ματώσουν τα μάτια σου...
Θα σε διώξουν από την μικρή χαρούμενη κοινωνία τους...
Αν σε καταλάβουν, αν το καταλάβουν τότε θα σε σκοτώσουν...θα είσαι ζωντανός μα για αυτούς θα είσαι νεκρός...δε θα υπάρχεις...θα είσαι απλά μία κακή ανάμνηση για αυτούς....

Μη λες ότι είσαι δυστυχισμένος...όχι μην το λες.....
Αν το ακούσεις τότε θα το πιστέψεις και δεν θα μπορείς να το αλλάξεις...
Θα πάψουν να έχουν χρώμα τα πάντα...ακόμα και οι εφιάλτες σου θα είναι γκρι.....
Άχαροι...άοσμοι...άχρωμοι....ανίκανοι να σε ξυπνήσουν!!!!!!

Μη λες ότι εισαι δυστυχισμένος γιατι θα το πιστέψεις...

Κανείς δεν νοιάζεται...

Γεννημένος πάνω σ' ένα χειρουργικό τραπέζι.
Γεννημένος να σου αρπάζουν τα σπλάχνα, κάθε που νυχτώνει.
Γεννημένος, σε αιώνια αιμμοραγία, να αναπνέεις.

Προγραμματισμένος να λες ευχαριστώ σε κάθε χαστούκι, στέκεις για το επόμενο.
Συνηθισμένος να ζητιανεύεις ένα τρυφορό βλέμμα.
Μαθημένος να αγαπάς και να σέβεσαι.
Όλοι ανεβαίνουν στο τραπέζι, στο χειρουργικό σου τραπέζι και χοροπηδούν στο ανοιγμένο σου κορμί...
Μπήγουν τα πόδια τους μέσα στο στομάχι σου.
Ουρλιάζεις από τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανέις δεν νοιάζεται....
Σου ξεριζώνουν τα πνευμόνια..
Μα ακόμα αναπνέεις..
Ξυπνάς αλαφιασμένος, ντύνεσαι, δένεις τη γραβάτα σου, αρπάζεις τα κλειδιά και πηγαίνεις στη δουλειά..
Κλείνεις τα μάτια σου για λίγο μέσα στο ασανσέρ ανεβαίνοντας για το γραφείο σου και τους βλέπεις πάλι.....
Σου έχουν χώσει το κεφάλι μέσα στη μέγγενη και το σφίγγουν.....το σφίγγουν...
Ουρλιάζεις απο τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανείς δεν νοιάζειται...
Μπάινεις στο γραφείο σου λουσμένος στον ιδρώτα και γνωρίζοντας πως έχεις αργήσει είκοσι ολόκληρα λεπτά.....
Η πόρτα ανοίγει και ξέρεις πως δεν είναι για καλό...
Από τις φλέβες στο πρόσωπό του πεταγμένες ξέρεις πως ήρθε η ώρα σου.....
Γυρίζεις σπίτι μέσα στα αίματα
Κόσμος ουρλιάζει στο δρόμο....
Εκείνη φωνάζει και ζητά εξηγήσεις για την αμφίεσή σου, το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της ενώ έχεις ημικρανία και εκείνη ανοιγοκλείνει το στόμα της και δεν καταλαβαίνεις τι λέει....
Τι λέει..;;;
Τι λέει..;;;;
Άναρθρες κραυγές μόνο....
Σου θυμίζει τα ντοκυμαντέρ που έβλεπες τα καλοκαίρια με θέμα τα άγρια ζώα...
Σαν να επικοινωνούν θηρία μεταξύ τους...
Το γαμημένο μωρό συνεχίζει να ουρλιάζει και εκείνη γουρλώνει όλο και περισσότερο τα μάτια της καθώς το στόμα της ανοίγει και χάσκει όταν σου τσιρίζει......
Το σπίτι ντύνεται κόκκινο...
Επιτέλους ησυχία!!!
Έχεις ημικρανία και κανείς δεν το σέβεται...
Κανείς δεν νοιάζεται...
Κλείνεις πόρτες, παράθυρα, κατεβάζεις τα ρολά και κοιμάσαι.
Επιτέλους ησυχία!!!!

Κοίτα με, είμαι εγώ...

O κόσμος δεν ενδιαφέρεται αγάπη μου....
Όχι δεν ενδιαφέρεται!!Ποτέ δεν εδιαφέρθηκε...ποτέ δεν νοιάστηκε…..αν ήμουν στη θέση τους ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο....
Είμαι όμως εγώ για σένα. Εδώ. Τώρα!!!
Είμαι εδώ για να σε κάνω να γελάς, θα φοράω γελοίες μάσκες και χρωματιστά ρούχα!!!
Είμαι εδώ.
Όμως είμαι αόρατη για σένα.Δεν υπάρχω, δεν αναπνέω, δε ζω.

Την πρώτη φορά που με κοίταξες ήταν όταν σκόνταψα.
Δεν με βοήθησες να σηκωθώ...δεν ξέρω γιατί, ντρεπόσουν μάλλον να μου δώσεις το χέρι σου..δεν με ήξερες....ίσως πάλι γιατί ήμουν πολύ κάτω για σένα....


Το ξέρω πως στα μάτια σου και στα δικά μου και σε όλου του κόσμου είμαι αποτυχημένη...
Και οι αποτυχίες μου είναι τόσες πολλές που αν ήθελα να τις κρύψω σε ένα μεγάλο τσουβάλι, το τσουβάλι δεν θα έκλεινε και αυτές θα ξέφευγαν σαν απο το ασκί του Αιόλου θα με κυνηγούσαν και θα με κατασπάραζαν ζωντανή!!!
Και κάθε που θα τολμούσα να σηκώσω το βλέμμα μου από το χώμα, θα είναι εκεί αυτές και θα μου υπενθυμίζουν ποια είμαι.........
λες και ποτέ θα ξέχναγα...

Είσαι κι εσύ μέσα στις αποτυχίες μου...δεν μπόρεσα...
Απλά δεν μπόρεσα να σε κάνω να δεις με τα δικά μου μάτια.
Να δεις πόσο πελώριος θωρείς...να δεις τι είναι όλα αυτά που θαυμάζω σε σένα.
Δεν πρόλαβα να σου δείξω ποια είμαι...μόλις με είδες τρόμαξες και έφυγες τρέχοντας...όλοι έτσι κάνουν... αν ήμουν στη θέση τους ίσως να έκανα κι εγώ το ίδιο....

Μου είχες πει πως τα όνειρα απαιτούν κυνήγι...γι’αυτό κι εγώ στάθηκα στην πιο ψηλή κορφή μου, άνοιξα τα φτερά μου και έπεσα στο κενό.
Στροβιλιζόμουν στους αέρηδες και νομίζω πως για μία στιγμή χαμογέλασα...
Το έδαφος πλησίαζε έπρεπε να ανοίξω τα φτερά μου.
Πρέπει να ανοίξω τα φτερά μου το έδαφος πλησιάζει!!!!Πρέπει να ...
Πρέπει να τα ανοίξω......!!!
πλησιάζει...........
......................................σκίστηκαν!!!
Έτσι απλά ξεκόλλησαν από τους ώμους μου,από το μανιασμένο άνεμο δεν άντεξαν!!!Βλέπεις είχαν χρησιμοποιηθεί ελάχιστα αλλά παρόλαυτα ήταν αρκετά γδαρμένα και με τρύπες και ποτέ δεν κάθησα να τα μπαλώσω...
Το έδαφος πλησιάζει!!!
Συγνώμη προσπάθησα, αλλά βλέπεις είμαι εγώ.....δεν περίμενα κάτι διαφορετικό....

Η ταράτσα

Είσαι στο δρόμο και έχει μαζευτεί πλήθος γύρω από μία πολυκατοικεία.
Ρωτάς τι συμβαίνει.Σου δείχνουν ψηλά. Κοιτάς.
Μία γυναίκα γαντζωμένη από τα κάγκελα της ταράτσας δίνει κουράγιο στον εαυτό της να πηδήξει.
Όλοι της φωνάζουν να μην το κάνει.
Της λένε πως όλα θα λυθούν. Η ζωή είναι ωραία. Ξέρεις πως όλα αυτά είναι ψέμματα...
Ψιθυρίζεις...
Δεν ακούς τι λες...
Φωνάζεις...
"Η ζωή είναι για τους λίγους"
Κρατάς ακόμα πιο σφιχτά τα κάγκελα....
Κοιτάς το πλήθος από ψηλά!!
Αφήνεις τα κάγκελα.
Πέφτεις.
Σκοτώθηκες.