ΜΗ ΜΕ ΚΟΥΝΑΤΕ....ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΣΚΟΝΗ!!!

Γράμμα σ' εκείνον - Πενθώ..

Πονάω....
Αιμορραγώ μέσα μου μα φοράω μια γελοία μάσκα,
μου καρφώνω κι ένα χαμόγελο κι απλά
περνούν οι μέρες.....
Οι μέρες που δε σε βλέπω...
οι μέρες που δε σε αγγίζω..
Δεν γράφουμε ο ένας στον άλλο, δε στέλνουμε τρυφερά μηνύματα...
Οι μέρες και ειδικότερα οι νύχτες που η απόγνωσή μου
με παίρνει από το χέρι
και με συντροφεύει στα ατελείωτα βράδια δίχως εσένα...
με τα γαμψά νύχια της μπηγμένα μέσα στα μάτια μου....

Σ'έχασα και μαζί με σένα και μένα....
Έχασα το άλλο μου μισό...

Έχω μία τεράστια τρύπα στα στήθη που όσο πάει και μεγαλώνει...
και παίρνει φωτιά...
και μαζί της παίρνω κι εγώ...
κι απλώς περιμένω...
Περιμένω το ξημέρωμα...
Όχι του ήλιου το ξημέρωμα...
Θα ξημερώσει για μένα όταν θα ανταμώσουν πάλι
οι δρόμοι μας...
Δεν μπορώ να δεχτώ πως αυτό ήταν το τέλος....
Έτσι ξαφνικά για "το τίποτα"...


Όπως και να 'χει εγώ ζω στα σκοτάδια...
Με χρωματιστά ρούχα, καρφωμένα χαμόγελα....
που δεν υποδηλώνουν σε τίποτα πως ΠΕΝΘΩ!!!
Πενθώ για σένα αγαπημένε μου που σ'έζησα
τόσο λίγο...
δε σε χόρτασα...
Πενθώ την κάθε μέρα που βγαίνει ο ήλιος και είμαστε χώρια....
Πενθώ εμένα που φλερτάρω στιγμές ανάμεσα
στο χαράκωμα και την απόπειρα...
Πενθώ εμένα που πάλι για ακόμη μία φορά ΠΕΝΘΩ!!!!
Το Πένθος μου είναι τόσο βαρύ που μου κόβεται η ανάσα...
κι εκεί παρακαλάω να είναι κι η τελευταία μου...
να σταματήσω κάπου ανάμεσα στα αναφιλητά να αναπνέω...

Σ'αγαπάω ονειρεμένε μου...
Με όλη μου την ψυχή, με όλο μου το είναι δίχως εγωισμούς.....
δίχως "εγώ"...
'Έχω βγάλει την καρδιά μου και την τσαλαπατάω
για σένα, μόνο για σένα!!!!!!
Δεν το μετανιώνω!!!!!
Θα το 'κανα ξανά γιατί αυτά που μου χάρισες αξίζαν μία ζωή κι ακόμα παραπέρα!!!
Εύχομαι με όλο μου το είναι να μην ήταν αυτό το τέλος...
Μόνο αυτό...
Σ'αγαπώ.

Η Γέννα

Δεκάδες κλάματα μωρών μέσα σε παιδικές κούνιες...
Κλαίνε σπαρακτικά....

Μια μαυροντυμένη γυναίκα με μαντήλι στο πρόσωπο στέκεται
πάνω από κάθε κούνια...
βυθίζει τα χέρια της στην κούνια...
και ξαφνικά....

Ένα κλάμα λιγότερο.....

Επισκέπτεται όλες τις κούνιες μέχρι που...

Σιωπή..

Σιωπή πλανιέται παντού...

Μία γυναίκα στην άκρη του δωματίου πάνω σ'ένα μεταλλικό σκουριασμένο κρεβάτι γεννάει...

Ουρλιάζει απ'τους φριχτούς πόνους...
Με ανοιχτά τα πόδια και μία γριά δίπλα της να την βοηθά βγαίνει ένα πράμα
γεμάτο αίμα και βλέννες....

Η μαυροντυμένη γυναίκα το πλησιάζει....
Το αρπάζει και με τον δικό της χαιρετισμό το μετατρέπει σε μωβ συσπώμενο πλάσμα....
Βγάζει ένα στιλέτο κρυμμένο ανάμεσα στα στήθια της και το μπήγει στην καρδιά της λεχώνας...

Όλα έλαβαν τέλος!!!
Μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι!!!
Άντε γαμηθείτε!!!

Η μοναξιά της ντροπής

Και ξάφνου...

Άνοιξαν όλες οι πληγές μία προς μία...
και ξερνάνε αίμα και γιατί...


Υγρό μπουντρούμι ...
Αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια..
Κι έρχονται όλοι τους ένας ένας και σε μαστιγώνουν για κάθε
αμαρτία τους...
Για κάθε τους λάθος...
Για κάθε διεστραμμένη φαντασίωσή τους...

Μισείς το κορμί σου!!
Το σιχαίνεσαι!
Θέλεις να κόψεις φέτες τα στήθη σου να μην υπάρχουν πια...

Να μην πυροδοτούν τις ενοχές και την ντροπή σου..
Χείμαρρος οι σκέψεις σου..
Φορτωμένα τα μάτια σου..
Ξαπλώνεις μόνη σου και δεν σου αρέσει...

Αλλά σου αξίζει!!

Πληρώνεις το τίμημα της μοναξιάς της ντροπής!!!

ΜΙΑΣΜΑΤΑ

Στρέφετε το βλέμμα σας στον τοίχο για 2-3 δευτερόλεπτα.
Λες και θα διαγράψει την εικόνα που μόλις κατέγραψε ο στενός μικροαστικός εγκέφαλός σας...
Λες και και η απάντηση, η λύση σε όλα είναι αυτός ο τοίχος και ο κάθε τοίχος......

--------------------------------------------------

Μπαίνετε στο μετρό, χτυπάτε το εισιτήριο και λυσσασμένα τρέχετε να προλάβετε τον συρμό.
Σπρώχνετε τους μπροστινούς για να κάτσετε σε μία θέση και μετά κοιτάτε το πάτωμα για να μην τολμήσει κάποιος γέρος να σας ζητήσει να κάτσει εκείνος....
Βγαίνετε και πατάτε όποιον βρεθεί στο διάβα σας για να προλάβετε κάτι που δεν σας ανήκει!!!!
Σκιές των άλλοτε ονείρων σας!!
Δούλοι του υπερεγώ σας!!!
Ανθρωπάκια!!!Καρικατούρες!!!Μαριονέτες σε δικό σας έργο!!!
Ζείτε σ' ένα δανεικό κόσμο, με δανεικό κοστούμι!!!!
Τα ρούχα στενά και τα παπούτσια μεγάλα......
Δεν μπορείτε να πάρετε ανάσα μελανιάζετε...σέρνετε το κορμί σας
Μύκητες στην ίδια σας τη σάρκα!!!
Παράσιτα μέσα στο δικό σας αίμα....

Μολύνετε τον αέρα που αναπνέουμε....Κυκλοφορείτε με μάσκες εισπνέοντας φορμόλη....

Μούμιες δίχως γάζες σαπισμένα κορμιά...

Φτυάρι κραδαίνω πάνω από τα κομμένα κεφάλια σας!!

Ήρθε η ώρα να πάτε για ύπνο!!

Ο ήλιος δύει μόνο...

Ο ήλιος δύει μόνο...

Βουλιάζει σε σκοτεινά νερά...
Πνίγεται...
Και ξανά την επόμενη στιγμή  είναι καρφωμένος ψηλά σκοτεινός και ξαναδύει...

Ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ!!!!

Μια μαύρη κουκίδα να σου θυμίζει όλα σου τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ή που νόμιζες πως άγγιξες για λίγο μα τα έχασες...
Ήταν σαν καπνός...
Προσπαθούσες να τα πιάσεις...
Να τα κρατήσεις στις χούφτες σου μα σου ξεγλιστρούσαν...

Βγάλε τα μάτια σου από τις κόγχες να μην τον βλέπεις πια...
Ξερίζωσέ τα!!!!!!

Πάρε μαχαίρι κοφτερό και μπήξε το μέσα στα μάτια σου!!!!!

Τώρα ούτε χαμένα όνειρα, ούτε πούστης ήλιος, ούτε τίποτα!!!!!

Καληνύχτα.

Κοκκινομάλλα Μέδουσα

Χαμένη στο πλήθος..
Νιώθοντας πως όλοι εμένα κοιτάνε...
αλλά κανείς δεν δίνει σημασία...
καθηλωμένη σ'ένα καναπέ...

Κι εκείνος...

Εκείνος αλλού..
Εκείνος πιο πέρα με τους φίλους του...

Θες να φύγεις...μα δε γίνεται και το ξέρεις...
Μένεις μόνη με την μπύρα σου...
μέσα σου ουρλιάζεις !!!
Σου κόβεται η ανάσα!!!
Ανεβαίνουν οι παλμοί!!


Ξαφνικά!!

Βρίσκομαι στο πάλλευκο μπάνιο...

Η μπύρα ξανθιά και το αίμα μου σαν κοκκινομάλλα μέδουσα
πάνω στα λευκά πλακάκια να ρέουν τα μαλλιά της....

Χτυπάνε την πόρτα..
Κανείς δεν απαντά..
Ξαναχτυπούν..
Ξανά και ξανά..
Η πόρτα κλειδωμένη από μέσα..
Τώρα τα χτυπήματα είναι δυνατά...σχεδόν βίαια!!!
Ζαλίζεσαι...
Πονάς. φριχτά...
Έχεις κάτσει στο πάτωμα και χαμογελάς κοιτώντας την λίμνη που έχει σχηματιστεί!!!

Κάποιος σπάει την πόρτα!!
Βλέπεις τον ανεξήγητο για σένα τρόμο στα μάτια τους...
Είσαι πάλλευκη σαν τα πλακάκια...
Είναι πλέον πολύ αργά...

Αντίο..

Πού είσαι;

Που κατοικείς...που βρίσκεσαι;;;Σε ψάχνω παντού...δε γνωρίζω την όψη σου....δεν ξέρω τί είσαι μα σε ψάχνω μανειωδώς...

Ξέρω πως βρίσκεσαι κάπου εκεί έξω και με περιμένεις...ξέρω πως υπάρχεις....μείνε ακίνητος..

Μην μετακινείσαι, αλλιώς δεν θα ανταμώσουμε ποτέ...

Μην μετακινείσαι....

Που είσαι;;;;

Που διάολο κατοικείς....τι βλέπεις όταν κοιτάς τον ουρανό;

Ποια άστρα αντικρύζουν τα μάτια σου..;;

Κατά που είναι ο βορράς;;;

Θα σε βρω...θα σε βρω...

Θα κινήσω γη και ουρανό μα θα σμίξουμε!!

Το Βιογραφικό

Μάτια που σε στοιχειώνουν μέσα στη νύχτα...
σκέψεις που πλανώνται μέσα στο κεφάλι σου...

ΕΙΣΒΟΛΗ....

Ποια μάσκα πρέπει να φορέσεις πάλι;;
Σε ποιο κουκούλι να κρυφτείς για να μη σε δουν;

Πίνεις και καπνίζεις ασταμάτητα..

Πίστευες ότι αυτή τη φορά θα ήταν διαφορετικά..
αλλά το κάθε σου όχι στο βιογραφικό σου πισώπλατη μαχαιριά από τον ίδιο σου τον εαυτό!!!
Πάλι η ίδια σύγκριση..
Πάλι η σύγκριση...
Έρχεται και σε σμπαραλιάζει...
Σε βυθίζει στο βούρκο με το πρόσωπο μέσα χωρίς αναπνοή...

Το βιογραφικό σου ελλειπές για λόγους που λίγοι ξέρουν και ακόμα λιγότεροι θα κατανοήσουν...
Ντρέπεσαι για αυτό..
Πάντα ντρεπόσουν...
Ντρέπεσαι για την ίδια σου την υπόσταση..

Μείνε λοιπόν με την ντροπή σου μέσα στο βούρκο!!!

Με ημερομηνία λήξης

Βάλαμε κάτω τα κιτάπια μας και συμφωνήσαμε σε μία σχέση με ημερομηνία λήξης...
Όλα στο ζύγι..
Συντροφικότητα στο ζύγι...
Τηλέφωνα στο ζύγι...
Αγάπη στο ζύγι...
Κι όλα αυτά με ημερομηνία λήξης...
Έως ότου το μάτι, το χάδι σου στραφεί κάπου αλλού....

Όσο για σένα..... Το ζύγι δεν υφίσταται...γιατί πολύ απλά αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν...

Ζω με το φάντασμα κάποιας άλλης να καραδοκεί πάνω από το κεφάλι μου και αυτή τη φορά είναι επιλογή μου!!!
Αυτή τη φορά το ξέρω από την αρχή αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς..
Γιατί δεν μπορώ να κάνω χωρίς εσένα...

Είμαι η ροχάλα του γυναικείου φύλου και το ξέρω... και ντρέπομαι γι'αυτό...
Αλλά έχει νοτιστεί το δέρμα μου πια..δεν αλλάζει..
Πρέπει να αλλάξω τομάρι...

 Όταν πέσει το βράδυ θα το χαρακώσω πάλι να το τιμωρήσω!!!

Ατελέσφορος έρωτας

Βουτηγμένη βαθειά σε έναν έρωτα
μονόπλευρο...
ατελέσφορο...
άκαρπο...
δίχως ανταπόκριση....
με άσβεστο πάθος...
Μαζεύω τα κομμάτια μου και προσπαθώ να σε ξεχάσω....
να σε προσπεράσω...
σα να μη σε γνώρισα...
σα να μη σου μίλησα...
σα να μην αγγίχτηκαν τα κορμιά μας ποτέ...
Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι...να μη σε νοιάζομαι...
Το κορμί μου επαναστατεί...
Το μυαλό μου ξεσαλώνει...
Όλα σε αταξία...
Ρηγμένη σε πηχτά σκοτάδια συμπορεύομαι με την μοναξιά μου για ακόμα μια φορά......

Το κορμί μου

Το κορμί μου αποσυντίθεται...
Σαπίζει από μέσα και απ'έξω παραμένει άφθαρτο...
Μόλις κάνω να μιλήσω μια μπόχα βγαίνει απ'τα σωθικά μου...
Η ανάσα μου βαριά...
Το βάδισμά μου αργό....
Τα όργανά μου σάπια μα το πρόσωπό μου μια αμετακίνητη μάσκα...

Οι πόνοι φρικτοί και τα επεισόδια μεγάλα...
Ο νύχτες σχεδόν εφιαλτικές ενώ οι ημέρες ένα μεγάλο τσίρκο...
Κλειστά χαμόγελα για να μην μυρίσουν την ανάσα μου...

Το κορμί μου με μαχαιρώνει πισώπλατα...
Θα το μαχαιρώσω κι εγώ για να ταιριάζει με τα σωθικά μου...

Το ακρογιάλι

Πρώην αγαπημένες θάλασσες σ'έχουν μαγέψει... κι εγώ ένα απάνεμο ακρογιάλι...
έρημο...
ανήλιαγο...
Δε μπορώ να σε τραβήξω κοντά μου ξανά...

Το δικό μου τιτίβισμα δεν είναι αρκετό να συγκριθεί με το τραγούδι των Σειρήνων...
Μούσες ντυμένες με πέπλα κι εγώ κουρελιάρα ναυαγός...

 Γεμίζω μπουκάλια με άδεια σημειώματα κι εύχομαι να βρουν τον δρόμο τους...
Το δέρμα μου μαράθηκε...
Ξεφλούδισε...
Εσύ ποτέ δεν ξαναγύρισες...
Παίρνω την σχεδία μου και πάω για άλλο ακρογιάλι.

Το φευγιό

Το βλέμμα σου μακρινό και απόμακρο...
Μάτια που δεν με χαϊδεύουν πλέον...
Η αγκαλιά σου άδεια..
Λόγια επιφανειακά, κουβέντες περιττές δίχως νόημα..
απλά για να ειπωθούν...

Ξαφνικά Σεπτέμβρης κι όλα τα δέντρα πέταξαν τα φύλλα τους πάνω μου...
Δεν μπορώ να πάρω ανάσα...
Σε χάνω για άλλη μια φορά....
Ταινία χιλιοπαιγμένη.....άλλος πρωταγωνιστής μα ίδιο τέλος....
Στους υπότιτλους ένα γιατί...;;

Η ευτυχία είναι στιγμές μου είχες πει, μα δεν πρόλαβα να γευτώ καμία...
κατευθείαν στο φευγιό...
Ένα φευγιό...
ένα φευγιό δίχως σταματημό...
δίχως επιστροφή...
Θα μείνω να σβήσω το φως...
Καληνύχτα.