Κοκκινομάλλα Μέδουσα

Χαμένη στο πλήθος..
Νιώθοντας πως όλοι εμένα κοιτάνε...
αλλά κανείς δεν δίνει σημασία...
καθηλωμένη σ'ένα καναπέ...

Κι εκείνος...

Εκείνος αλλού..
Εκείνος πιο πέρα με τους φίλους του...

Θες να φύγεις...μα δε γίνεται και το ξέρεις...
Μένεις μόνη με την μπύρα σου...
μέσα σου ουρλιάζεις !!!
Σου κόβεται η ανάσα!!!
Ανεβαίνουν οι παλμοί!!


Ξαφνικά!!

Βρίσκομαι στο πάλλευκο μπάνιο...

Η μπύρα ξανθιά και το αίμα μου σαν κοκκινομάλλα μέδουσα
πάνω στα λευκά πλακάκια να ρέουν τα μαλλιά της....

Χτυπάνε την πόρτα..
Κανείς δεν απαντά..
Ξαναχτυπούν..
Ξανά και ξανά..
Η πόρτα κλειδωμένη από μέσα..
Τώρα τα χτυπήματα είναι δυνατά...σχεδόν βίαια!!!
Ζαλίζεσαι...
Πονάς. φριχτά...
Έχεις κάτσει στο πάτωμα και χαμογελάς κοιτώντας την λίμνη που έχει σχηματιστεί!!!

Κάποιος σπάει την πόρτα!!
Βλέπεις τον ανεξήγητο για σένα τρόμο στα μάτια τους...
Είσαι πάλλευκη σαν τα πλακάκια...
Είναι πλέον πολύ αργά...

Αντίο..