Το ενυδρείο

Οι άνθρωποι έχουν ένα δικό τους κώδικα επικοινωνίας..
Συνεννοούνται άψογα..
Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο..
Και δεν πληγώνονται τόσο πολύ από τους άλλους..
Το ξεπερνούν και προχωρούν σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτε..

Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα πως ήμουν κλεισμένη σε ένα ενυδρείο..
Ερχόταν ο κόσμος για να δει το πιο παράξενο και άσχημο υδρόβιο πλάσμα..
Το πιο τρομαχτικό..το πιο αηδιαστικό..
Γελούσαν και ένιωθαν μικροί θεοί που δεν είναι στη θέση αυτού του απαίσιου τέρατος..
Και που ποτέ δεν θα έρχονταν..

Και τώρα..

Τώρα κατάλαβα πως είμαι έξω από το ενυδρείο!!
Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν έξω!!!
Μόνη μου..
Χωρίς να μπορώ να πλησιάσω κανέναν..
Χωρίς να μπορώ να αγκαλιάσω κάποιον..
Ολομόναχη..
Χωρίς να μπορώ να μιλήσω σε κανέναν..
Μάταια έκανα νοήματα στους άλλους...
Το τζάμι δεν άφηνε τον ήχο να περάσει..
Κοιτώ το ενυδρείο και πραγματικά δεν ξέρω αν θέλω να μπω κι εγώ μέσα,
ή αν απλά θέλω κάποιον δίπλα μου να φύγουμε μακριά από αυτό..
Να μην το ξαναδώ ποτέ στα μάτια μου!!!

Μόνο τα θραύσματα από τα γυαλιά μετά την πέτρα που θα του πετάξω..
Τελευταία εικόνα που θα κρατήσω φεύγοντας θα είναι τα πτώματα τους...να σπαρταράνε έξω από το νερό στα πόδια μου.