Δεν είσαι το φως μου.
Ποτέ δεν ήσουν!
Ποτέ δεν θα είσαι!!
Γεννήθηκα και ζω στα σκοτάδια σαν τους τυφλοπόντικες.
Χωμένη σε μία κατάμεστη από μαυρίλα σπηλιά...
Δεν έβλεπα τίποτα....
Δεν βλέπω τίποτα....
Η όραση μου έχει αδρανήσει...
Ύστερα ήρθες εσύ...
Όχι. Δεν είσαι ο ήλιος και τα φεγγάρια μου.
Είσαι απλά ένας φακός. Μα με γεμάτες μπαταρίες.....
Ήσουν το διαφορετικό. Είσαι το διαφορετικό και πάντα θα είσαι!!
Γιατί ήσουν το πρώτο φως που είδα.
Σαν να ξαναγεννήθηκα και το πρώτο άτομο που αντίκρυσα ήσουν εσύ....
Τα μάτια σου....
Τα μάτια σου έλαμπαν σαν τα δικά μου...
Η όρασή μου έχει αδρανήσει...
Τελικά δεν ήταν τα μάτια σου που έλαμπαν αλλά ο φακός που κρατούσες....
'Εβαλα γυαλιά ηλίου και έφυγα για άλλη σπηλιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου