Κανείς δεν νοιάζεται...

Γεννημένος πάνω σ' ένα χειρουργικό τραπέζι.
Γεννημένος να σου αρπάζουν τα σπλάχνα, κάθε που νυχτώνει.
Γεννημένος, σε αιώνια αιμμοραγία, να αναπνέεις.

Προγραμματισμένος να λες ευχαριστώ σε κάθε χαστούκι, στέκεις για το επόμενο.
Συνηθισμένος να ζητιανεύεις ένα τρυφορό βλέμμα.
Μαθημένος να αγαπάς και να σέβεσαι.
Όλοι ανεβαίνουν στο τραπέζι, στο χειρουργικό σου τραπέζι και χοροπηδούν στο ανοιγμένο σου κορμί...
Μπήγουν τα πόδια τους μέσα στο στομάχι σου.
Ουρλιάζεις από τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανέις δεν νοιάζεται....
Σου ξεριζώνουν τα πνευμόνια..
Μα ακόμα αναπνέεις..
Ξυπνάς αλαφιασμένος, ντύνεσαι, δένεις τη γραβάτα σου, αρπάζεις τα κλειδιά και πηγαίνεις στη δουλειά..
Κλείνεις τα μάτια σου για λίγο μέσα στο ασανσέρ ανεβαίνοντας για το γραφείο σου και τους βλέπεις πάλι.....
Σου έχουν χώσει το κεφάλι μέσα στη μέγγενη και το σφίγγουν.....το σφίγγουν...
Ουρλιάζεις απο τους πόνους...
Κανείς δεν ακούει....
Κανείς δεν νοιάζειται...
Μπάινεις στο γραφείο σου λουσμένος στον ιδρώτα και γνωρίζοντας πως έχεις αργήσει είκοσι ολόκληρα λεπτά.....
Η πόρτα ανοίγει και ξέρεις πως δεν είναι για καλό...
Από τις φλέβες στο πρόσωπό του πεταγμένες ξέρεις πως ήρθε η ώρα σου.....
Γυρίζεις σπίτι μέσα στα αίματα
Κόσμος ουρλιάζει στο δρόμο....
Εκείνη φωνάζει και ζητά εξηγήσεις για την αμφίεσή σου, το μωρό κλαίει στην αγκαλιά της ενώ έχεις ημικρανία και εκείνη ανοιγοκλείνει το στόμα της και δεν καταλαβαίνεις τι λέει....
Τι λέει..;;;
Τι λέει..;;;;
Άναρθρες κραυγές μόνο....
Σου θυμίζει τα ντοκυμαντέρ που έβλεπες τα καλοκαίρια με θέμα τα άγρια ζώα...
Σαν να επικοινωνούν θηρία μεταξύ τους...
Το γαμημένο μωρό συνεχίζει να ουρλιάζει και εκείνη γουρλώνει όλο και περισσότερο τα μάτια της καθώς το στόμα της ανοίγει και χάσκει όταν σου τσιρίζει......
Το σπίτι ντύνεται κόκκινο...
Επιτέλους ησυχία!!!
Έχεις ημικρανία και κανείς δεν το σέβεται...
Κανείς δεν νοιάζεται...
Κλείνεις πόρτες, παράθυρα, κατεβάζεις τα ρολά και κοιμάσαι.
Επιτέλους ησυχία!!!!